Laatste dag met Els

Een paar uurtjes in Collioure.

En daarna thuis een afscheidsglaasje Freixenet op het terras.

Meesterschap

Mijn ouders hebben geluk, zeggen ze. Ze hebben elkaar nog. Ze wonen nog in hun eigen huis. Ze worden goed verzorgd.
Maar hoe zou het zijn als je in je eigen huis woont, maar er geen meester meer bent. Niet meer zelf beslist wat er in de koelkast en op tafel komt. Je tuin niet meer kan zien, laat staan onderhouden. Je portemonnee door iemand anders gevuld en geleegd wordt.

Mijn vader vraagt elke avond of er tweepersoonsziekenhuisbedden bestaan. Liefst zonder hekken.
En mijn moeder kan nooit meer de deur uitgaan. Ergens heen liften zoals ze wel eens deed.

Soms probeer ik het me voor te stellen: nog nauwelijks kunnen bewegen en alles moeten vragen. En dan neem ik me voor om morgen wat geduldiger te zijn. 

Betweter

Er zijn dingen die ik graag doe. Iets met mijn handen en mijn ogen. Een taart bakken of een paar rozen knippen. Of iets waar techniek en spierkracht voor nodig is. Mijn vader in bed tillen bijvoorbeeld. Madame Tarzan, noemt hij mij dan. Toegegeven, dat hoor ik graag.

Sommige dingen doe ik minder graag. Maar iemand moet ze doen.

En er zijn dingen die ik vreselijk vind. Neen zeggen, is er zo een. Neen zeggen tegen iemand die pijn of dorst heeft, of allebei. Neen zeggen omdat de drang naar meer alleen maar zal toenemen. Neen zeggen en de argumenten achterwege laten. Neen zeggen omdat ik denk dat dat het beste is. En omdat ik denk dat ik dat weet. Want ik ben een betweter. Dat weet ik.

Vergeten

Ons moeder, zegt mijn vader, leeft ons moeder nog?
Ik frons mijn wenkbrauwen want ik denk even dat hij het over mijn moeder heeft.
Ons moeder, zegt hij weer. Weet gij of ze nog leeft?
Nee, zeg ik. Ze is al lang dood.
Verschrikte blik.
Al lang?
Al veertig jaar of zo, zeg ik.
Hij dept zijn ooghoeken met een grote witte zakdoek met blauwe randen. 

Over de grens

Het was moeilijk weggaan vanmorgen. Hij vroeg zich af of hij ooit in Girona was geweest. Zij vroeg zich niets af, ze verborg zich in de lakens. Ik neem een dagje vakantie, zei ik en het voelde alsof ik hen voorgoed achterliet. Tot aan de grens mag je piekeren, zei Els. In een baancafé spoelde ik het getob weg met een café con leche.
Een nieuwe stad verkennen, dat hielp ook.

Antoine(tte) en Antoine(tte)

Antoine woont niet alleen in het rozenperk. Hij woont er samen met Antoinette. Zij laat zich niet zo vaak zien. We komen er maar niet achter of het meisjes of jongens of van elk eentje zijn. Antoine knuffelt graag, maar Antoinette is wat koeler. Soms loopt hij een halve dag achter haar aan. Dan heeft ze er weer even genoeg van en stopt ze zich weg. Zo gaat dat als je te gretig bent.

Hofmakerij in het rozenperk

Met Els over "mijn" pad

De drie dagen in A vlogen voorbij.
Voor ik het weet, sta ik weer in Fourques. Deze keer met Els. Ik troon haar mee en toon haar "mijn" vijgenbomen, "mijn" wilde perenboom, "mijn" verlaten wijngaard.

Verliefd op een berg

Tijdens het lopen vanmorgen besefte ik het plots. Ik wordt stilaan verliefd op de Canigou. Badend in de roze ochtendzon fluisterde hij mij toe: Ik zal je missen. Ik zal jou ook missen, riep ik terug. Het zijn maar een paar dagen, troostte ik dan. Drie volle dagen in A, in mijn eigen huis, in mijn eigen bed, bij mijn eigen liefste. Dat heb ik ook allemaal gemist.

Ochtendloopje in de pluktijd

Wekker op 6 u, maar om 7 u was het nog altijd nacht. 

Eerste zon op de Canigou

Les Albères

Er was al wat verkeer.

Al wat lichter, maar nog steeds volle maan.

Om kwart voor acht weer in het dorp.

Wonen in 2, Impasse des Albères:

Antoine

Sapphir

Mika

Emile

Suzanne

Clandestino

en ik.

Impasse

Mijn ouders wonen in een doodlopend straatje. Zij wonen op nummer twee. Er bestaat ook een nummer één en er is nog een huis met nog geen nummer. Dat wordt waarschijnlijk nummer drie. En dan is het op. Hun straatje is erg kort.