Gisteren heb ik afscheid genomen van mijn ouders. Eind mei kom ik pas terug. Twee à drie maanden, het lijkt lang. We hebben samen "pateekes" van bij de bakker aan de overkant gegeten en daarna zijn we een halfuurtje in de voorjaarszon gaan zitten. Er waren nog een paar mensen in de tuin. Mijn ouders droegen allebei een zonnebril en mijn vader was helemaal ingeduffeld in zijn rode dekentje. Jammer dat ik geen foto heb genomen. Daarna brachten we hen terug naar de kamer. "Het lijkt hier wel een kasteel," zei mijn vader, toen ik hem in zijn rolstoel door de lange gangen reed.
We kwamen bij de deur van hun kamer. Ik duwde ze open en reed mijn vader naar binnen. "We zen toosj" zei hij op z'n Ninoofs. We zijn thuis ... Een mooiere afsluiter kan ik niet bedenken.
