een huis in een dorp op een berg

Impasse des Albères heeft meer teweeggebracht dan ik ooit had kunnen vermoeden. Nooit gedacht dat ik zelf nog naar de Roussillon zou verhuizen. Maar kijk, nu woon ik in een huis in een dorp op een berg.

Wie mij graag wil volgen, vindt mij op http://canxatard.wordpress.com/

De receptjes staan op een aparte blog: http://kokenuitdekast.wordpress.com/

Adéu,

Christine

Oeps! Foto's weg!

Ik heb "per ongeluk" een groot aantal foto's verwijderd. Ik doe mijn best om ze er weer op te krijgen ...

Einde

Hier eindigt "Impasse des Albères".
Hartelijk dank voor het lezen en voor de fijne reacties.
Eind mei start ik een blog vanop een nieuwe plek.

Christine

Een half jaar als geen ander

Toosj

Gisteren heb ik afscheid genomen van mijn ouders. Eind mei kom ik pas terug. Twee à drie maanden, het lijkt lang. We hebben samen "pateekes" van bij de bakker aan de overkant gegeten en daarna zijn we een halfuurtje in de voorjaarszon gaan zitten. Er waren nog een paar mensen in de tuin. Mijn ouders droegen allebei een zonnebril en mijn vader was helemaal ingeduffeld in zijn rode dekentje. Jammer dat ik geen foto heb genomen. Daarna brachten we hen terug naar de kamer. "Het lijkt hier wel een kasteel," zei mijn vader, toen ik hem in zijn rolstoel door de lange gangen reed.
We kwamen bij de deur van hun kamer. Ik duwde ze open en reed mijn vader naar binnen. "We zen toosj" zei hij op z'n Ninoofs.  We zijn thuis ... Een mooiere afsluiter kan ik niet bedenken.

Intussen in Cabestany

Mijn vaders duim is nog niet genezen, maar hij is al lang vergeten wat er met die duim gebeurd is en hij verliest te pas en te onpas de spalk. Vandaag had hij trouwens een slechte dag. We troffen hem aan met zijn hoofd op zijn armen op de tafel, zuchtend dat hij zijn leven moe is en dat hij uit "dat kot" wil. Clara en ik probeerden zijn aandacht naar duim en spalk te leiden, maar dat gaf dan weer aanleiding tot klachten over rollen plakband die gestolen zouden zijn. Uit onze eigen keuken nog wel. Namen noemde hij niet. Tenslotte kwam Clara op het schitterende idee om een lint dat rond een doos orangettes zat rond de gespalkte duim te wikkelen en er een grote strik op te maken. "Je bent net een paasei", lachte ik, met de goede raad van Danielle (souriez!) in mijn achterhoofd. En het hielp.

Huis te koop in Fourques Roussillon

Verweesd huis

Aankomen in Fourques is nog altijd een beetje raar. Mika en Sapphir zijn nu de enige bewoners en ze verwelkomen mij nog enthousiaster dan vroeger. De schildpadden zijn er ook nog, maar die zijn in winterslaap. Clara komt dagelijks even binnen, Mathieu heeft hier zijn verjaardag gevierd en Katrien heeft hier een paar dagen gelogeerd. Het huis is nog niet echt verlaten, maar het lijkt alsof het zich wat laat gaan, alsof het treurt. Eerst ging een centraal verwarmingselement kapot, nu blijft ook één van de grote rolluiken steken. Plots is het kouder en donkerder. Het wordt tijd voor nieuwe bewoners. 

Bewegingsvrijheid

Ik had me voorgenomen om gezond oud te worden. En redelijk oud zelfs, honderd of zo. Ik was bereid om verstandig te leven en veel sport te doen. Ik nam een 86-jarige zwemkampioene als voorbeeld. Ik zag haar op de tv. Ze demonstreerde hoe ze elke dag haar oefeningen deed. Ik was ervan overtuigd dat ik, controlefreak, dat zelf in de hand had.
Mijn ouders hebben weinig moeite gedaan. Doktersadviezen sloegen ze in de wind, aan sport hebben ze nooit gedaan. Ze aten en dronken wat ze lekker vonden. Mijn vader had nog wat lichaamsbeweging in de tuin, hij plantte bomen en sleepte meststoffen en onkruidverdelgers aan. Hij bouwde volières en kooien rond de kerselaars, zodat de vrije vogels niet in de kersen konden pikken. Hij knutselde en bricoleerde en deed daarbij gevaarlijk dingen, zoals lampen repareren met de stekker in het stopcontact en hout zagen op een zelfgemaakte cirkelzaag. Maar toen hij stil viel, werd hij snel stram en zwaar.
Ik zag hen de laatste jaren lichamelijk aftakelen. Maar wat ik nog het ergste vond, was dat hun bewegingsvrijheid afnam. De auto werd verkocht. Ze kwamen nog enkel buiten voor een afspraak bij een cardioloog, een oogarts of een tandarts. Daar werd ik me pijnlijk bewust van toen ik op een dag met mijn moeder terugkeerde van een bezoek aan het rusthuis van Le Soler. Ze vroeg me om te stoppen bij de slager-charcutier van Llupia. Maison Paré is bekend om zijn hammen, gedroogde worsten en bereide streekgerechten. Vroeger hadden ze een kleine slagerij in Fourques, nu hebben ze een grote winkel in Llupia. Toen we de winkel binnenkwamen keek mijn moeder niet naar de andere klanten en richtte ze zich ook niet tot de slager. Ze slofte naar de hoek van de lange toonbank en schoof voetje voor voetje langs het glas, kijkend naar het patés, de kaas, de salades en de stoofschotels zoals een kind in een snoepwinkel. Mijn hart brak. Ik zou de hele winkel voor haar hebben opgekocht. Maar zij koos mediterrane paté en krabsla. De volgende dag zei ze spijt te hebben dat ze zich zo had laten gaan. "Ik had daar goesting op" zei ze.
Op zulke momenten en ook als ik mijn vader zag klungelen met zijn eten of moest helpen met de meest eenvoudige dingen, veranderde mijn idee over oud worden. Ik zette er zelfs een getal op. Vijfenzeventig en niet ouder, dacht ik. Dan ga ik uit vrije wil, ik vind wel een middel. Maar eerst wil ik voluit leven.

Nu er wat meer afstand is, denk ik minder radicaal. Voluit leven, ja, dat wil ik doen. En mijn hart blijven volgen, als is het niet altijd simpel om erachter te komen wat dat hart wil. En hoe oud ik dan word, is niet eens van belang. Maar ik ga toch op zoek naar een zachte uitweg, tegen de dag dat ik geen bewegingsvrijheid meer heb. 

Graag zien

Al bijna twee weken niets meer gepost. Niet dat ik geen inspiratie heb, die is er wel. Ik zou nog heel wat kunnen schrijven. Herinneringen aan gebeurtenissen die niet in mijn blog zijn geraakt, omdat ze op dat moment te gevoelig waren, of omdat er plots iets anders gebeurde dat ook de moeite waard was om te vertellen. Ik zou mijn conclusies kunnen schrijven of ik zou kunnen vertellen hoe mijn leven ingrijpend aan het veranderen is als gevolg van mijn beslissing om een half jaartje voor mijn ouders te gaan zorgen. Maar omwille van dat laatste bevind ik mij op dit moment in een overgangsgebied, een soort niemandsland. Ik heb een paar stappen gezet, maar het nieuwe moet nog vorm krijgen. Het is niet onprettig in niemandsland, het voelt als het eerste begaanbare ijs op een bevroren vijver. Het is opwindend maar ook spannend, tot beangstigend. Ik weet dat het ijs dik genoeg is, maar het kraakt nog en mijn vertrouwen moet nog groeien.

Laat ik beginnen met te vertellen dat mijn ouders het nog steeds goed stellen. Ik ben al een paar weken in A en Clara houdt me op de hoogte. Soms mis ik hen. Soms zou ik heel even in hun kamer willen gaan kijken als ze slapen, of zou ik met hen de goûter (het vieruurtje) willen gebruiken in het salon van Les Fenouillèdes, hun afdeling. Alleen dat al is een grote verandering. Want hoewel ik de laatste jaren vaak naar mijn ouders ging -zo'n vier à vijf keer per jaar-, was dat niet omdat ik hen miste. Ik reisde naar Fourques uit één of ander verantwoordelijkheidsgevoel en om me te gaan moeien. In de periode daarvoor ging ik meestal met tegenzin, hooguit één of twee keer per jaar. En vaak voelde ik me na mijn verblijf nog neerslachtiger dan ervoor.

Dat is allemaal veranderd en het heeft mij gelukkiger en sterker gemaakt.

Een vriendin zei me: "Jij moet je ouders toch wel heel graag zien." Het pakte mij. Ik heb altijd gevonden dat het woord liefde niet paste en zeker geen synoniem was voor wat zich tussen mijn ouders en mij afspeelde. Daarvoor was er te veel ergernis. Vooral van mijn kant.

En nu moet ik toegeven dat het waar is. Ik zie hen graag. Ik zal het misschien wel nooit over mijn lippen krijgen tegenover mijn vader, maar het staat hier al geschreven. En wie weet.

Louisette

Als in Fourques de telefoon overgaat, is het negen van de tien keer reclame. De eerste keren luisterde ik geduldig naar de jongen of het meisje dat me vanuit een rumoerig call center probeerde te overtuigen dat ik zonder enige verplichting een geweldig cadeau zou krijgen, maar de laatste tijd gooi ik zonder pardon de hoorn neer als ik maar al wat geroezemoes op de achtergrond hoor.

Toen ik vandaag een beverige stem met een zwaar Catalaans accent aan de lijn kreeg was ik een en al aandacht. De dame in kwestie vroeg een paar keer of ze wel bij Van den Hove was en maakte zich vervolgens bekend. “C’est Louisette Miffre” piepte ze. Ik maakte een sprongetje. “Louisette! Comment vas-tu?  Comment allez-vous? “ verbeterde ik mij. Ze beantwoordde mijn vraag niet, maar ze vroeg wie ik was en ze verontschuldigde zich voor haar doofheid.  En doof was ze. Zij verstond mijn vragen niet en ze hoorde mijn antwoorden op haar vragen niet. Tenslotte schreeuwde ik in de telefoon of ze haar adres wou geven. En dat begreep ze gelukkig. Fijn, een taakje voor mijn moeder, een brief naar Louisette.

Louisette Miffre was onze buurvrouw in Montauriol. Stel je twee heuvels voor, gescheiden door een rivier, die een groot deel van het jaar droogstond. Op de ene heuvel woonden wij, dat wil zeggen mijn ouders en mijn twee jongste zussen en op de andere heuvel woonde Louisette. Wij noemden haar “de juffrouw” omdat ze ongetrouwd bleek te zijn.

De juffrouw woonde heel alleen in een oude mas, een prachtig bouwsel, met –typisch Catalaans- verschillende niveaus en meerdere ingangen. Ze was verpleegster en ging toen nog met haar gammele R4 dagelijks werken in een stadje dat heel wat bochten verder lag. Als ze niet aan het werk was, kweekte ze groenten in haar bobbelige tuin of voedde ze haar dieren op. Want dat deed ze, ze hield honden, kippen, geiten en konijnen en ze voedde ze op.  Haar honden moesten leren om niet te stelen en daar kregen ze op een pavlov-achtige manier les in. Ze hield ze een ei voor en als ze ook maar in de richting van het ei durfden kijken, kregen ze een tik op hun neus met een stokje. De konijnen werden aan een boom gebonden zodat ze hun tanden kon vijlen. Haar kippen hadden namen en werden net als alle ander dieren op tijd en stond vermanend toegesproken. Ze hield van haar dieren maar spaarde bij wijze van spreken de roede niet.

Ze was ook erg streng voor zichzelf. Hoewel ze helemaal niet dik was, legde zichzelf regelmatig een streng dieet op. Ze wou gezond oud worden en zo lang mogelijk in haar mas blijven wonen en vandaag begrijp ik dat nog beter dan toen. “Aujourd’hui je n’ai mangé que quelques abricots” zei soms met een zuinig mondje en haar trotse kinnetje in de lucht. Daarbij stak ze twee vingers op of toonde met de kom van haar hand hoe klein de hoeveelheid die ze gegeten had wel was.

Ach Louisette, we waren allemaal weg van haar en als er een gelegenheid was om haar een bezoek te brengen en in haar mysterieuze mas rond te kijken, dan liet ik daar alles voor vallen.

Op een dag waren we bij haar uitgenodigd ter gelegenheid van de kermis in Caixas, want al woonde ze maar één heuvel ver, haar mas bevond zich op het grondgebied van een ander dorp.

Caixas is zo mogelijk nog kleiner dan Montauriol. Het centrum bestaat uit een plataan op een dorpspleintje met een gemeentehuis en een kerkje errond. s’ Avonds zou er bal zijn, maar overdag mochten we aanzitten aan haar feestdis, samen met een paar onduidelijke familieleden. Onze familie was vertegenwoordigd door mijn vader, één of twee van mijn zussen en ik. Om eerlijk te zijn, herinner ik me de details niet meer want bij aankomst kregen we een glas waarin achtereenvolgens pastis, wijn, meer wijn, koffie en zoete dessertwijn werd gegoten. En omdat ik niet neen kan zeggen als mij zoveel vriendelijkheid wordt aangeboden, moest ik het feest vroeger dan gewenst verlaten, tot grote ergernis van mijn vader. Het bal op het pleintje onder de plataan moest ik dat jaar overslaan.

En die strenge maar vriendelijke Louisette kreeg ik dus vanmorgen aan de lijn en ik hoop dat ze de weg naar Cabestany vindt en mijn ouders gaat bezoeken. Desnoods ga ik haar zelf halen in Pezilla La Rivière, waar ze nu woont.

Ziekenhuizen en wachtzalen, kort vervolg

Mijn vader zou vandaag weer naar het rusthuis komen. De ambulance was besteld tegen 14 u. Maar rond 13.30 u verloor mijn vader zijn geduld en probeerde hij uit bed te komen door over het onrusthekken te klimmen. Daar dienen onrusthekkens dus voor. Hij viel en brak zijn duim. De rest van de namiddag bracht hij op de spoedafdeling door en wij in Les Camélias, wachtend op Godot, mijn moeder in alle staten.

Om 19 u, toen Clara en ik alweer in Montauriol en Fourques waren, kregen we een telefoontje dat hij veilig en wel bij mijn moeder geland was. Ik zou een vlieg willen zijn.

Ziekenhuizen en wachtzalen

In februari 2003 onderging ik voor de eerste keer een borstonderzoek en meteen werd een kwaadaardige tumor ontdekt. Met afgrijzen dacht ik aan de ziekenhuizen en de wachtzalen waar ik weer uren zou moeten doorbrengen. Ik had het nog niet zo lang allemaal achter de rug met Ton en nu was het mijn beurt.  De tweede gedachte, die mij vreemd genoeg minder angst inboezemde dan de eerste, was dat ik misschien niet lang meer te leven had. Nadat ik uitgehuild was -vooral over het eerste- nam ik een schriftje en maakte ik een lijst van de dingen die ik nog graag zou doen in mijn misschien korte leven. Muziek maken, stond er op, en Spaans leren in Zuid-Amerika. Diezelfde avond boekte ik een reis naar Guatemala en schreef ik mij in in een talenschooltje in Quetzaltenango.
Een maand later bleek het gezwel helemaal niet kwaadaardig. Ik was niet boos op de dokter die een te voorbarige conclusie had getrokken. Mijn reis was geboekt en ik ging naar Guatemala, iets wat ik anders misschien niet eens had gedaan.

Vandaag dacht ik terug aan die reis en vooral aan de manier waarop ik die beslissing had genomen. Soms heb ik blijkbaar wat druk nodig om de dingen te doen ik diep in mijn hart wil doen, maar waar allerlei praktische en minder praktische bezwaren tegenover staan. Dat dacht ik allemaal terwijl ik samen met Clara twee lange uren doorbracht in de wachtzaal van de spoeddienst van Médipole, het ziekenhuis recht tegenover Les Camélias.

Mijn vader was erheen gebracht omdat hij bovenop zijn hardnekkige hoest ook nog koorts had gekregen. Het was allemaal niet zo verontrustend, maar met oude mensen weet je maar nooit, en de dokter wou toch wat meer zekerheid. Toen we bij hem mochten, was hij heel levendig en kloeg hij over de kou die hij geleden had tijdens het overbrengen naar het ziekenhuis. Na een tijdje kalmeerde hij en bedankte hij ons omdat hij we bij hem waren. En toen zij hij iets wat hij nog nooit gezegd heeft : "Wat ben ik blij dat ik zusjes (hij bedoelde dochters) heb, want jongens zouden dit nooit voor mij hebben gedaan." Tja, het is allemaal erg dubbel, maar het deed toch een beetje goed om dankbaarheid en waardering te voelen. Lange tijd ben ik ervan overtuigd geweest dat mijn vader veel liever een zoon had gehad in de plaats van bijvoorbeeld mij, en misschien was dat ook zo. De laatste jaren piekerde ik daar niet meer over. Maar vandaag was ik nòg een beetje blijer dat ik als meisje geboren ben. Voor de rest van de namiddag was mijn vader een schatje. Zijn medicijnen werden onlangs door de medische staf in het rusthuis aangepast en ik vraag me soms af wat hun geheime formule is, want mijn vader is de laatste tijd erg lief en helemaal niet suf.

"Morgen mag je weer naar huis", zei ik, "naar het rusthuis", verbeterde ik mezelf. En oeps, daar kwamen de vragen weer over huis en thuis en waar dat dan wel was ...

Spoedafdeling

Pneumologie

Le goûter

Servetten, suikerklontjes en appelsienen

Ton's moeder verzamelde suikerzakjes. Niet voor de suiker, maar voor de zakjes en de papiertjes. Ze had een hele kast vol albums waarin ze netjes gerangschikt waren volgens land en streek.
Zelf neem ik ook altijd de zakjes en de klontjes mee als ik ergens koffie drink. Niet voor de zakjes, wel voor de suiker. Ik vind het gewoon leuk om een potje op tafel te zetten met allemaal verschillende zakjes of klontjes. Als ik er dan eentje nodig heb, kan ik -voor ik het openscheur- nog even wegdromen over de plaats waar ik het meegenomen heb. Zo heb ik zakjes en klontjes van cafés en restaurants in Madrid, Barcelona, Girona, Figueras en ook van Cagliari, Bosa en Nuoro. Maar geen uit India, want daar doen ze niet aan suikerzakjes.
Mijn moeder houdt de suikerklontjes bij die ze bij de koffie krijgt. Eerst rolde ze de klontjes in een servetje, toen ze er wat meer had, deed ze ze in een plastic verpakking van kerstkaarten en nu heeft ze een bokaaltje. Het volgende wordt waarschijnlijk een echte suikerpot. En wie weet daarna een vitrinekastje met suikerpotten.
Servetten verzamelt ze ook. Voorlopig slingeren ze wat rond in de kamer. Misschien moeten we daar ook een plaatsje voor creëren. En het fruit dat ze als dessert krijgen, houdt ze ook bij. Af en toe controleren we de kasten om te kijken of er niet iets ligt te rotten tussen de pyama's.
Een servettenhouder en een fruitmandje meenemen, dus. Zo wordt de kamer stilaan ingericht met een "persoonlijke toets".  Laatst wou ik een tafeltje meenemen om wat meer plaats te hebben voor koptelefoon, dvd-speler en cd's. Maar mijn moeder wou dat niet. "Nee", zei ze, "want als er wat gebeurt met je vader, kom ik weer naar huis."

Le Noble Age

Het rust- en verzorgingstehuis van Cabestany maakt deel uit van de groep Le Noble Age, een beursgenoteerd bedrijf dat de crisis goed lijkt te doorstaan. Niet verwonderlijk, want er is duidelijk een toenemende vraag naar goede verzorging. Dat ze duur zijn, heeft voorlopig weinig invloed op hun groeicijfers. In twintig jaar tijd ontwikkelde de Franse groep zich tot een keten van meer dan 40 vestigingen, waarvan 4 in België.
Maar ze zijn duur en het voelt soms een beetje oneerlijk aan. Slechts een deel van de bevolking kan zich deze luxe permitteren. Ik denk niet dat ik ooit genoeg geld zal hebben om me gedurende jaren zo goed te laten verzorgen. En ik probeer maar niet te denken aan de dag dat onze reserves voor onze ouders op zullen zijn.
Duur dus, maar mijn ouders krijgen waar voor hun geld. Na bijna vier weken kan ik zeggen dat de groep en zeker het rust- en verzorgingstehuis Les Camélias haar beloftes nakomt: un accompagnement personalisé, une équipe compétente et dévouée, het zijn geen loze begrippen in hun brochure.

Vanmiddag vond ik mijn vader in bed. Hij is al een tijdje verkouden en zijn ademhaling klinkt erg "vochtig". Elke dag komt er een therapeute die blijkbaar gespecialiseerd is in het loswerken van vastzittend slijm. Ik zag hoe ze mijn vader met zachtheid maar toch vastberaden behandelde, hoe ze hem aanmoedigde en zich tegelijk verontschuldigde voor het ongemak dat ze hem bezorgde. En hoe ze het resultaat van hun samenwerking, een flinke slijmprop, toejuichte. Maar hij had pijn in zijn borst en ze moest de behandeling staken. Ze zou de dokter vragen. Maar voor ze wegging, hielp ze hem nog in zijn rolstoel, stelde ze hem gerust, troostte ze hem en bedankte hem voor zijn medewerking. Ik kreeg er een krop van in mijn keel. Zoveel toewijding.

Bij het weggaan groette ik een verzorgster in de gang. Ik bedankte haar ook nog eens. "Mais c'est normal" antwoordde ze. Ja, natuurlijk, ze wordt er voor betaald, en hopelijk genoeg. Maar nee, het is niet normaal, het is gewoon heel geruststellend en heel fijn.

Negentig

Mijn vader werd gisteren negentig. Hij vraagt voortdurend hoe oud hij nu is en als we het omgekeerd aan hem vragen, dan antwoordt hij steevast: vijftig.
Er kwamen kaartjes en cadeautjes met de post. De kaartjes kan hij niet zien. Elisabeth was zo attent om er eentje met muziek te sturen: de vogeltjesdans. Clara en ik doen een dansje "en souriant". De andere kaartjes lezen we voor. Bij de wensen over de nieuwe woonomgeving fronst hij zijn wenkbrauwen. "Wat bedoelen ze daarmee?" vraagt hij. We leggen het nog eens uit. Dat hij nu in een rusthuis is. "En wanneer gaan we weer naar huis?" vraagt hij dan.
De cadeautjes neemt hij vriendelijk in ontvangst. Meteen daarna is hij al vergeten van wie ze komen en waarvoor ze dienen. Een cd is een vierkant doosje. Een dvd ook.
In het salon wacht hem een taart die gisteren door de andere bewoners gemaakt werden tijdens het "atelier de patisserie". We krijgen er een glaasje cider bij. En hij krijgt nog een cadeautje: een knalrode plaid. Sandrine is ook van de partij.
Na een uurtje vraagt hij of iemand hem naar huis wil brengen. We brengen hem naar de kamer, "en souriant". De truc blijft werken.
Hij is moe en wij ook. Maar Moeke wil toch graag nog een glaasje schuimwijn. "Allez, dan doen we de fles toch maar open." En souriant.

Hier en daar

Sinds dinsdag ben ik weer in A. Hoewel ik me minder losgeslagen voel dan de eerste keer dat ik een weekje terugkwam, voelt het toch weer een beetje raar. Bijna onmiddellijk schakel ik over naar het oude ritme en vooral naar de slechte gewoontes. Ik kook veel minder zelf en ik eet te veel en te laat.
Het weer is grijs en nodigt uit om binnen te blijven.
Via Clara krijg ik elke dag nieuws uit Cabestany en het gaat al een paar dagen goed.
De Canigou is een foto. Ik mis zijn dominante aanwezigheid. Maar ik voel ook dat ik, wanneer ik "voorgoed" terugkom, snel zal vergeten hoe het ginder was. Daarom stel ik het nog wat uit. Nog een weekje met Els en daarna nog een weekje alleen en daarna zien we wel ...

Hoe zou het met de Canigou zijn?

In A regent het.

Bij de gravinne

Het lijkt wel of het ergste achter de rug is. Mijn moeder had nog wat klachten, maar mijn vader was goedgezind. Hij begint het normaal te vinden dat we komen en gaan en hij maakt geen aanstalten meer om mee te gaan als we afscheid nemen. Een week geleden zei hij: "Kom moeder, maak u gereed, we zijn hier weg." Dat was die zondag toen het helemaal fout ging.
Nochtans begon het toen goed, want 's middags aan tafel vertelde mijn moeder het volgende verhaal.
" Na de oorlog was het huwelijk van mijn ouders in crisis. Er werd gesproken over scheiden en ik wou niet langer in die verschrikkelijke sfeer blijven. Ik zocht naar werk en ik vond een advertentie voor een plaats als gouvernante. Ik schreef een brief en kort daarop kregen we het bezoek van een gravin. Ik stond haar aan en een paar dagen later mocht ik beginnen op het kasteel. De gravin was een heel vriendelijk en eenvoudig mens. Ze werkte zelfs mee in het huishouden. De dag dat ik arriveerde was de kokkin net vertrokken en ze zei: "We redden ons wel". Zij leerde mij koken en etiquette.
Soms kwam de graaf de trap af in jachtkostuum, maar meestal bracht hij niets mee naar huis.
Jammer dat ik ziek werd, want anders was ik er veel langer gebleven."

Nu ik het opschrijf, herinner ik mij dat mijn moeder vroeger wel vaker over "de gravinne" vertelde. Maar de details weet ik niet meer. Ik moet ze gaan vragen, denk ik nu, voor ze verdwijnen, met al de rest. 

Vandaag kon er een lachje af

Clara's tartiflette

Per persoon:

Een flinke soeplepel gerookte spekreepjes

Een kleine ui

Een middelgrote aardappel

Een paar sneetjes reblochon

Bak het spek samen met de in stukjes gesneden ui in een pan. Als de ui zacht is en het spek knapperig, voeg er de in blokjes gesneden aardappel aan toe. Roer goed om, zet een deksel op de pan en verminder het vuur. Na 10 minuten nog eens goed omroeren. Leg er nu de sneetjes reblochon op en laat de kaas smelten. 

Snel, gemakkelijk, goedkoop en vooral lekker op een koude dag. 

Halve januaridag in Figueras

Fris maar zonnig genoeg voor een lunch op een terras

Ramblas

Voortreffelijke crema catalana

Nog even en dan afronden

Vandaag ging het weer wat minder goed in Les Camélias, maar dankzij onze glimlachtechniek, werd de sfeer snel beter. Ik kan stilaan beginnen denken aan afronden en naar A terugkeren.
Maar ik heb nog wat familiegeschiedenis, een paar recepten en wat bedenkingen in mijn lade liggen en ik wil in schoonheid eindigen. Nog een paar weken, denk ik zo. En daarna ... komt er iets anders. 

Nieuwe poes in huize Mauran