Negentig

Mijn vader werd gisteren negentig. Hij vraagt voortdurend hoe oud hij nu is en als we het omgekeerd aan hem vragen, dan antwoordt hij steevast: vijftig.
Er kwamen kaartjes en cadeautjes met de post. De kaartjes kan hij niet zien. Elisabeth was zo attent om er eentje met muziek te sturen: de vogeltjesdans. Clara en ik doen een dansje "en souriant". De andere kaartjes lezen we voor. Bij de wensen over de nieuwe woonomgeving fronst hij zijn wenkbrauwen. "Wat bedoelen ze daarmee?" vraagt hij. We leggen het nog eens uit. Dat hij nu in een rusthuis is. "En wanneer gaan we weer naar huis?" vraagt hij dan.
De cadeautjes neemt hij vriendelijk in ontvangst. Meteen daarna is hij al vergeten van wie ze komen en waarvoor ze dienen. Een cd is een vierkant doosje. Een dvd ook.
In het salon wacht hem een taart die gisteren door de andere bewoners gemaakt werden tijdens het "atelier de patisserie". We krijgen er een glaasje cider bij. En hij krijgt nog een cadeautje: een knalrode plaid. Sandrine is ook van de partij.
Na een uurtje vraagt hij of iemand hem naar huis wil brengen. We brengen hem naar de kamer, "en souriant". De truc blijft werken.
Hij is moe en wij ook. Maar Moeke wil toch graag nog een glaasje schuimwijn. "Allez, dan doen we de fles toch maar open." En souriant.