Het lijkt wel of het ergste achter de rug is. Mijn moeder had nog wat klachten, maar mijn vader was goedgezind. Hij begint het normaal te vinden dat we komen en gaan en hij maakt geen aanstalten meer om mee te gaan als we afscheid nemen. Een week geleden zei hij: "Kom moeder, maak u gereed, we zijn hier weg." Dat was die zondag toen het helemaal fout ging.
Nochtans begon het toen goed, want 's middags aan tafel vertelde mijn moeder het volgende verhaal.
" Na de oorlog was het huwelijk van mijn ouders in crisis. Er werd gesproken over scheiden en ik wou niet langer in die verschrikkelijke sfeer blijven. Ik zocht naar werk en ik vond een advertentie voor een plaats als gouvernante. Ik schreef een brief en kort daarop kregen we het bezoek van een gravin. Ik stond haar aan en een paar dagen later mocht ik beginnen op het kasteel. De gravin was een heel vriendelijk en eenvoudig mens. Ze werkte zelfs mee in het huishouden. De dag dat ik arriveerde was de kokkin net vertrokken en ze zei: "We redden ons wel". Zij leerde mij koken en etiquette.
Soms kwam de graaf de trap af in jachtkostuum, maar meestal bracht hij niets mee naar huis.
Jammer dat ik ziek werd, want anders was ik er veel langer gebleven."
Nu ik het opschrijf, herinner ik mij dat mijn moeder vroeger wel vaker over "de gravinne" vertelde. Maar de details weet ik niet meer. Ik moet ze gaan vragen, denk ik nu, voor ze verdwijnen, met al de rest.
Nochtans begon het toen goed, want 's middags aan tafel vertelde mijn moeder het volgende verhaal.
" Na de oorlog was het huwelijk van mijn ouders in crisis. Er werd gesproken over scheiden en ik wou niet langer in die verschrikkelijke sfeer blijven. Ik zocht naar werk en ik vond een advertentie voor een plaats als gouvernante. Ik schreef een brief en kort daarop kregen we het bezoek van een gravin. Ik stond haar aan en een paar dagen later mocht ik beginnen op het kasteel. De gravin was een heel vriendelijk en eenvoudig mens. Ze werkte zelfs mee in het huishouden. De dag dat ik arriveerde was de kokkin net vertrokken en ze zei: "We redden ons wel". Zij leerde mij koken en etiquette.
Soms kwam de graaf de trap af in jachtkostuum, maar meestal bracht hij niets mee naar huis.
Jammer dat ik ziek werd, want anders was ik er veel langer gebleven."
Nu ik het opschrijf, herinner ik mij dat mijn moeder vroeger wel vaker over "de gravinne" vertelde. Maar de details weet ik niet meer. Ik moet ze gaan vragen, denk ik nu, voor ze verdwijnen, met al de rest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten