Het rust- en verzorgingstehuis van Cabestany maakt deel uit van de groep Le Noble Age, een beursgenoteerd bedrijf dat de crisis goed lijkt te doorstaan. Niet verwonderlijk, want er is duidelijk een toenemende vraag naar goede verzorging. Dat ze duur zijn, heeft voorlopig weinig invloed op hun groeicijfers. In twintig jaar tijd ontwikkelde de Franse groep zich tot een keten van meer dan 40 vestigingen, waarvan 4 in België.
Maar ze zijn duur en het voelt soms een beetje oneerlijk aan. Slechts een deel van de bevolking kan zich deze luxe permitteren. Ik denk niet dat ik ooit genoeg geld zal hebben om me gedurende jaren zo goed te laten verzorgen. En ik probeer maar niet te denken aan de dag dat onze reserves voor onze ouders op zullen zijn.
Duur dus, maar mijn ouders krijgen waar voor hun geld. Na bijna vier weken kan ik zeggen dat de groep en zeker het rust- en verzorgingstehuis Les Camélias haar beloftes nakomt: un accompagnement personalisé, une équipe compétente et dévouée, het zijn geen loze begrippen in hun brochure.
Vanmiddag vond ik mijn vader in bed. Hij is al een tijdje verkouden en zijn ademhaling klinkt erg "vochtig". Elke dag komt er een therapeute die blijkbaar gespecialiseerd is in het loswerken van vastzittend slijm. Ik zag hoe ze mijn vader met zachtheid maar toch vastberaden behandelde, hoe ze hem aanmoedigde en zich tegelijk verontschuldigde voor het ongemak dat ze hem bezorgde. En hoe ze het resultaat van hun samenwerking, een flinke slijmprop, toejuichte. Maar hij had pijn in zijn borst en ze moest de behandeling staken. Ze zou de dokter vragen. Maar voor ze wegging, hielp ze hem nog in zijn rolstoel, stelde ze hem gerust, troostte ze hem en bedankte hem voor zijn medewerking. Ik kreeg er een krop van in mijn keel. Zoveel toewijding.
Bij het weggaan groette ik een verzorgster in de gang. Ik bedankte haar ook nog eens. "Mais c'est normal" antwoordde ze. Ja, natuurlijk, ze wordt er voor betaald, en hopelijk genoeg. Maar nee, het is niet normaal, het is gewoon heel geruststellend en heel fijn.
Maar ze zijn duur en het voelt soms een beetje oneerlijk aan. Slechts een deel van de bevolking kan zich deze luxe permitteren. Ik denk niet dat ik ooit genoeg geld zal hebben om me gedurende jaren zo goed te laten verzorgen. En ik probeer maar niet te denken aan de dag dat onze reserves voor onze ouders op zullen zijn.
Duur dus, maar mijn ouders krijgen waar voor hun geld. Na bijna vier weken kan ik zeggen dat de groep en zeker het rust- en verzorgingstehuis Les Camélias haar beloftes nakomt: un accompagnement personalisé, une équipe compétente et dévouée, het zijn geen loze begrippen in hun brochure.
Vanmiddag vond ik mijn vader in bed. Hij is al een tijdje verkouden en zijn ademhaling klinkt erg "vochtig". Elke dag komt er een therapeute die blijkbaar gespecialiseerd is in het loswerken van vastzittend slijm. Ik zag hoe ze mijn vader met zachtheid maar toch vastberaden behandelde, hoe ze hem aanmoedigde en zich tegelijk verontschuldigde voor het ongemak dat ze hem bezorgde. En hoe ze het resultaat van hun samenwerking, een flinke slijmprop, toejuichte. Maar hij had pijn in zijn borst en ze moest de behandeling staken. Ze zou de dokter vragen. Maar voor ze wegging, hielp ze hem nog in zijn rolstoel, stelde ze hem gerust, troostte ze hem en bedankte hem voor zijn medewerking. Ik kreeg er een krop van in mijn keel. Zoveel toewijding.
Bij het weggaan groette ik een verzorgster in de gang. Ik bedankte haar ook nog eens. "Mais c'est normal" antwoordde ze. Ja, natuurlijk, ze wordt er voor betaald, en hopelijk genoeg. Maar nee, het is niet normaal, het is gewoon heel geruststellend en heel fijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten