Mijn bericht over de volières blijft in mijn hoofd hangen, want het is niet af. Toen ik het schreef kon ik me geen enkele vogelsoort die in de volières van mijn vader woonde herinneren. Behalve Groenvinken, en zelfs daar ben ik niet zeker van.
Als ik goed zoek, komt het allemaal terug. Maar dan moet ik kasten en laden opentrekken die ik tot nu liever gesloten hield. Nochtans ben ik ook daarvoor naar hier gekomen: om te weten wie mijn ouders zijn en wie ik ben.
Ik zou aan mijn vader kunnen vragen welke vogels hij allemaal heeft gehad en ik denk dat hij er veel zal kunnen noemen. Maar de vrees voor verwarring en verdriet houdt me tegen.
Vannacht dacht ik aan de Scholeksters die we ooit over de Nederlandse grens smokkelden. Hij had ze in de zakken van zijn jasje gestopt. De douanier zag een huisvader aan het stuur, naast hem zijn echtgenote en vijf brave meisjes op de achterbank van de auto, en hij hoorde de beestjes niet piepen.
Ik heb het wel eens aangedurfd om zachtjes te zeggen dat ik het toch erg vond dat die arme vogels opgesloten werden, maar uit de reactie van mijn vader leerde ik vooral mijn mond houden.
We hadden ook ooit Toerakoes. Ik weet niet waar hij die vandaan gehaald had. Zeker niet zelf gevangen. Want dat deed hij ook. Met netten in de tuin. Toen we op schoolreis naar de zoo gingen stonden we bij een kooi met Toerakoes. "Dat hebben wij thuis ook", zei ik. Maar niemand van mijn klas geloofde mij.
Als ik goed zoek, komt het allemaal terug. Maar dan moet ik kasten en laden opentrekken die ik tot nu liever gesloten hield. Nochtans ben ik ook daarvoor naar hier gekomen: om te weten wie mijn ouders zijn en wie ik ben.
Ik zou aan mijn vader kunnen vragen welke vogels hij allemaal heeft gehad en ik denk dat hij er veel zal kunnen noemen. Maar de vrees voor verwarring en verdriet houdt me tegen.
Vannacht dacht ik aan de Scholeksters die we ooit over de Nederlandse grens smokkelden. Hij had ze in de zakken van zijn jasje gestopt. De douanier zag een huisvader aan het stuur, naast hem zijn echtgenote en vijf brave meisjes op de achterbank van de auto, en hij hoorde de beestjes niet piepen.
Ik heb het wel eens aangedurfd om zachtjes te zeggen dat ik het toch erg vond dat die arme vogels opgesloten werden, maar uit de reactie van mijn vader leerde ik vooral mijn mond houden.
We hadden ook ooit Toerakoes. Ik weet niet waar hij die vandaan gehaald had. Zeker niet zelf gevangen. Want dat deed hij ook. Met netten in de tuin. Toen we op schoolreis naar de zoo gingen stonden we bij een kooi met Toerakoes. "Dat hebben wij thuis ook", zei ik. Maar niemand van mijn klas geloofde mij.
 |
| Toerakoe in de Antwerpse zoo |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten