Vrolijke gezichten

De vrolijkheid is nog ver te zoeken. Mijn moeder klaagt en blijft naar alternatieven zoeken. Het enige wat ik haar durf beloven is dat ze op de wachtlijst van het rusthuis in Sorrède blijven staan. Als ze over een paar weken of maanden een aanbod voor een tweepersoonskamer krijgen en ze nog altijd niet tevreden is, kunnen we een verhuis naar Sorrède overwegen. Al vrees ik dat ze zich ook daar zal vervelen en dat ook daar de wachttijden op hun beurt om verzorgd te worden langer zullen zijn dan gewenst. Ik hou het maar achter de hand om haar niet alle hoop te ontnemen.

Na ons bezoek botsten we bij de lift op verzorgster Danièle die ons lang en vriendelijk toesprak. Ze verzekerde ons dat ze oprecht bekommerd is om onze ouders om de eenvoudige reden dat ze zelf ook ouders heeft en weet wat het is als je beslissingen in hun plaats moet nemen. "Voor ons, het personeel, is het fijn om te zien dat mensen zich na een tijdje beter gaan voelen en dus werken wij daaraan en zoeken we naar alles dat kan helpen."

Tenslotte gaf ze ons de goede raad om te glimlachen en vrolijk te zijn als we op bezoek komen. "Jullie komen hier aan met een lang gezicht", zei ze. Het is waar, de angst en de bezorgdheid voor de staat waarin we onze ouders zullen aantreffen, is waarschijnlijk op onze gezichten te lezen. Geen wonder dat onze ouders ook niet glimlachen.

Zelfs driekoningengebak met cider en de boon die "toevallig" in het stuk van mijn moeder zat, kon hen niet opvrolijken. Clara en ik spreken af om bij het volgende bezoek ons best te doen om daar verandering in te brengen.