Mijn ouders hebben geluk, zeggen ze. Ze hebben elkaar nog. Ze wonen nog in hun eigen huis. Ze worden goed verzorgd.
Maar hoe zou het zijn als je in je eigen huis woont, maar er geen meester meer bent. Niet meer zelf beslist wat er in de koelkast en op tafel komt. Je tuin niet meer kan zien, laat staan onderhouden. Je portemonnee door iemand anders gevuld en geleegd wordt.
Mijn vader vraagt elke avond of er tweepersoonsziekenhuisbedden bestaan. Liefst zonder hekken.
En mijn moeder kan nooit meer de deur uitgaan. Ergens heen liften zoals ze wel eens deed.
Soms probeer ik het me voor te stellen: nog nauwelijks kunnen bewegen en alles moeten vragen. En dan neem ik me voor om morgen wat geduldiger te zijn.
Maar hoe zou het zijn als je in je eigen huis woont, maar er geen meester meer bent. Niet meer zelf beslist wat er in de koelkast en op tafel komt. Je tuin niet meer kan zien, laat staan onderhouden. Je portemonnee door iemand anders gevuld en geleegd wordt.
Mijn vader vraagt elke avond of er tweepersoonsziekenhuisbedden bestaan. Liefst zonder hekken.
En mijn moeder kan nooit meer de deur uitgaan. Ergens heen liften zoals ze wel eens deed.
Soms probeer ik het me voor te stellen: nog nauwelijks kunnen bewegen en alles moeten vragen. En dan neem ik me voor om morgen wat geduldiger te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten