De eerste maanden dat ik hier was vroeg ik me soms af hoe andere mensen dat deden. Ik speurde mijn vrienden- en kennissenkring af, op zoek naar gelijkaardige situaties, maar het was overal net anders. Ofwel waren de ouders al overleden, ofwel waren ze nog in goeden doen.
Intussen heb ik toch een paar mensen gevonden die hetzelfde als ik aan de hand hebben: zeer afhankelijke ouders. En die zeer bejaarde ouders hebben kinderen die voor hen zorgen tot ze er zelf bij neervallen.
Niet alle ouders die het geluk hebben om oud te worden, stellen zich zo afhankelijk op. Mijn lieve tante Paula deed jaren vrijwilligerswerk in bejaardenhuizen en toen het haar tijd was, ging ze zich op eigen houtje inschrijven in een rust- en verzorgingstehuis dat ze goed kende. Dat was nog eens vooruitziend van haar.
Maar het fenomeen van de afhankelijke ouders intrigeert me, en zeker de kant van het kind dat niet kan weerstaan aan de dwingende vragen om hulp en gezelschap.
Ik denk dat het vooral om angst gaat. Mijn ouders hebben veel angsten, vooral mijn moeder. Angst om alleen te zijn, angst dat mijn vader zal vallen, angst dat het eten niet op tijd klaar zal zijn, angst dat ze niet op tijd in bed zal geraken, angst voor bezoekers ... ik denk dat ik nog tientallen grote en kleine angsten kan opnoemen. Een van haar meest frequente angsten is dat mijn vader onrustig, geïrriteerd of zelfs woedend wordt. Haar hele leven heeft ze alles in het werk gesteld om te vermijden dat mijn vader "lastig" wordt en dat doet ze nog steeds. Niet alleen deed ze daar zelf alles voor, ze mobiliseerde iedereen in haar omgeving om hetzelfde te doen, en dat doet ze met ouder worden nog meer dan vroeger.
Er zijn kinderen die erg gevoelig zijn voor de angsten en de verlangens van hun ouders en die zich gemakkelijk laten mobiliseren om voor het bijna bodemloos verlangen naar veiligheid te zorgen. Ik ben er zo één. Het houdt me erg bezig. Als mensen me zeggen dat ze me bewonderen om wat ik doe, dan voelt dat niet helemaal juist aan. Ik voel het zelf ook aan als een zwakte. Ook. Want het is allemaal erg ingewikkeld.
Wordt vervolgd.
Intussen heb ik toch een paar mensen gevonden die hetzelfde als ik aan de hand hebben: zeer afhankelijke ouders. En die zeer bejaarde ouders hebben kinderen die voor hen zorgen tot ze er zelf bij neervallen.
Niet alle ouders die het geluk hebben om oud te worden, stellen zich zo afhankelijk op. Mijn lieve tante Paula deed jaren vrijwilligerswerk in bejaardenhuizen en toen het haar tijd was, ging ze zich op eigen houtje inschrijven in een rust- en verzorgingstehuis dat ze goed kende. Dat was nog eens vooruitziend van haar.
Maar het fenomeen van de afhankelijke ouders intrigeert me, en zeker de kant van het kind dat niet kan weerstaan aan de dwingende vragen om hulp en gezelschap.
Ik denk dat het vooral om angst gaat. Mijn ouders hebben veel angsten, vooral mijn moeder. Angst om alleen te zijn, angst dat mijn vader zal vallen, angst dat het eten niet op tijd klaar zal zijn, angst dat ze niet op tijd in bed zal geraken, angst voor bezoekers ... ik denk dat ik nog tientallen grote en kleine angsten kan opnoemen. Een van haar meest frequente angsten is dat mijn vader onrustig, geïrriteerd of zelfs woedend wordt. Haar hele leven heeft ze alles in het werk gesteld om te vermijden dat mijn vader "lastig" wordt en dat doet ze nog steeds. Niet alleen deed ze daar zelf alles voor, ze mobiliseerde iedereen in haar omgeving om hetzelfde te doen, en dat doet ze met ouder worden nog meer dan vroeger.
Er zijn kinderen die erg gevoelig zijn voor de angsten en de verlangens van hun ouders en die zich gemakkelijk laten mobiliseren om voor het bijna bodemloos verlangen naar veiligheid te zorgen. Ik ben er zo één. Het houdt me erg bezig. Als mensen me zeggen dat ze me bewonderen om wat ik doe, dan voelt dat niet helemaal juist aan. Ik voel het zelf ook aan als een zwakte. Ook. Want het is allemaal erg ingewikkeld.
Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten