Katten verhuizen niet graag

Na veel vijven en zessen heeft mijn moeder haar fiat gegeven. Letterlijk want ik heb het haar verschillende keren moeten voorrekenen in euro en in Belgische frank en weer in euro. Hoeveel per maand en hoeveel per jaar het rusthuis in Cabestany zal kosten en hoe ver we komen met het spaargeld en wanneer het huis verkocht zal moeten worden. Nadat ik haar ervan overtuigd had dat ze niet in de goot terecht zou komen, wou ze nog wat tijd om er met haar man over te spreken. Maar ze bleef het uitstellen en vandaag rond vijf uur vertoonde Clara heldinnenmoed en sneed het delicate onderwerp aan. Ze had haar moment goed gekozen want mijn vader was in een vrolijke bui. Hij had de namiddag mogen doorbrengen met verzorgster Sandrine, onze levende barbiepop, die lekker ruikt en zachte handen heeft. Er kwamen nog wat praktische vragen: Hoe laat moeten we opstaan en wanneer moeten we gaan slapen en is daar een televisie? En dan speelde hij de bal weer door naar mijn moeder: "Wat denkt gij er van, Moeken?" Mijn moeder zou moeten meewerken aan tv-programma's waar zangers en dansers geselecteerd worden want ze is keigoed in het wachten met antwoorden en de spanning opdrijven. Na een halfuur palaveren kwam uiteindelijk het verlossende antwoord: "Ja, want we kunnen niet anders".

Mijn vader bleef vragen stellen en ik hoorde mezelf alle praktische voordelen en nieuwe mogelijkheden opsommen. Mijn moeder deed een beetje mee. "Er zaten veel mensen te kaarten" zei ze. "Oei, zei mijn vader, maar ik denk niet dat in het Frans kan kaarten." Ik schakelde over naar de ruime toiletten en de douche in de kamer en ik probeerde uit te leggen wat balnéothérapie is en ik herhaalde nog een paar keer dat Sandrine daar deeltijds werkt als dame de compagnie. "Ha maar, we gaan ons nog verbeteren!" riep hij uit.

Het ritueel van het slapengaan verliep dan ook in opperbeste stemming. "Ik krijg er kop in." zei hij, terwijl ik hem naar de slaapkamer reed. Mika zat al op bed te wachten. "Hé, Mikake, zei hij, en gij moogt mee verhuizen." Ik zweeg wijselijk. Gelukkig hoefde ik de stemming niet te bederven want hij kwam zelf tot inzicht. "Katten verhuizen niet graag. Ze kan beter hier blijven." zei hij.

Mika nestelde zich op mijn vaders borstkas en beiden begonnen te spinnen. Mijn vader viel stil. "Ik heb de andere kat geen slaapwel gezegd", zei hij.  Ik ben Sapphir dan maar gaan halen zodat hij haar een aai kon geven. Ja, dat is wel een beetje passe-caprice. Maar ach ...