Vigilence orange

Gisteren was er vigilence orange tot vigilence rouge, verhoogde waakzaamheid, voor de storm die ook hier rond het huis raasde.
Bij mijn ouders merk ik ook zoiets. Ze zijn allebei zeer alert. Het is waarschijnlijk een nieuwe fase in het verwerkingsproces. Eerst was er het formeel akkoord om naar het rusthuis te gaan, daarna een sombere dag, daarna een dag van rebellie en afstand, en nu komen we bij de verhoogde controle. Mijn vader verscherpt zijn nauwgezetheid: zakdoek moet in borstzakje, lichtknopje moet binnen handbereik, eetplankje van de rolstoel moet stukje over het tafelblad geschoven worden, half klontje suiker in de koffie enzovoort. Mijn moeder is erg actief in het huishouden, ze moppert op Sylvie omdat er natte handdoeken in de wasmand liggen en ze komt achter mijn rug in de potten roeren en het eten bijkruiden. Ze is erg druk en alles moet meteen gebeuren. Ze verliest mijn vader geen minuut uit het oog. Als ze niet aan het controleren is, zit ze naast hem. En als ze naar het toilet moet, moet ik haar plaats innemen. Af en toe zeg ik neen, er zijn grenzen. Maar al bij al vind ik het zo prettiger dan haar de hele tijd neerslachtig op de bank te zien liggen.
Gisteravond, bij het instoppen, stak ze even haar armen naar mij uit. Dat is meer dan ik gewoon ben. Ik knuffelde haar zachtjes terug. Ze sliepen als rozen en merkten niets van de storm.