Het besef

Na de lichte euforie van gisteren sloeg de stemming vandaag om. Het begon toen mijn vader zich boos begon te maken over zijn nieuwe fauteuil omdat hij daar alleen niet uit kan komen. Hij wou niet geloven dat hij dat met zijn oude zetel ook niet meer kon en daarom verhuisde ik de halve woonkamer nog maar eens en liet ik het hem zelf ondervinden. Misschien was dat niet slim want toen hij moest toegeven dat ik gelijk had, werd hij nog bozer en vooral wanhopig. Ik tilde hem dan nog maar eens uit de oude stoel en ik liet hem plaats nemen op de bank, naast mijn moeder. Daar zaten ze dan hand in hand droevig te wezen. Na een half uurtje wou hij naar bed en mijn moeder moest mee. Clara en ik hebben hen dan dicht bij elkaar gelegd, met een paar steunkussens in de rug zodat ze elkaars hand konden blijven vasthouden. Nog een halfuur later wilden ze weer naar de woonkamer komen. En nu liggen ze weer in bed en zit ik geradbraakt de dag te overlopen. Bij mijn moeder kwamen de angsten weer naar de oppervlakte. Angst dat mijn vader niet zal kunnen wennen in het rusthuis en dat hij het haar lastig zal maken. In haar plaats zou ik daar ook bang voor zijn. Bij mijn vader overheerste de onmacht, de frustratie over zijn fysieke onmacht. En ook dat kan ik me goed voorstellen.

Hun angst en frustratie richten ze ingehouden op mij. Ze zijn koel en nors, allebei. Ik begrijp het en ik verwacht dat het de komende dagen misschien nog explicieter wordt. De hond die het dichtst bij loopt, krijgt de meeste klappen.