Na rotweer komt zonneschijn

Zo gaat dat met mijn vader: de ene dag is hij "van de duvels bezeten", zoals mijn moeder dat zo mooi kan zeggen, de volgende dag is hij het zonnetje in huis. Vanmorgen bleef hij geduldig wachten op de verpleegster die veel te laat was voor de afgesproken bloedafname. Hij bleef in bed, zonder koffie en de gebruikelijke Luikse ontbijtwafel, en luisterde gewillig naar een cd want de slaapkamer-tv deed het niet. Hij liet zich poeslief wassen en aankleden door Véronique die hij gisteren in stevig Vlaams uitgescholden had en hij gaf geen kik toen ze met de naald een paar keer naar een ader moest zoeken. Hij bleef de hele dag rustig en hij vroeg me vriendelijk om hem te helpen met het dessert want hij "vond zijn mond niet meer". We profiteerden ervan om het onderwerp rusthuis aan te snijden en hij knikte en lachte.
Mijn moeder vraagt meer en meer naar praktische details. Of ze daar hulp zal krijgen bij het douchen en of de bedden naast elkaar mogen staan. Ze neemt niet te veel bagage mee, zegt ze. Clara vraagt zich af of ze misschien denkt dat ze snel weer naar huis zal kunnen komen. Maar ik voel het meer aan als berusting en zelfs verwachting naar de nieuwe situatie.
Deze week is er geen tijd voor wandelen of lopen, maar even de boodschappen gaan doen is genoeg om de zon te voelen. Het is geen nieuws: de zon verwarmt ook het hart.