Mijn ouders zijn allebei "van hun melk". De nieuwe hulpmiddelen die voor ons aller comfort moesten zorgen, zorgen voorlopig vooral voor onrust. Mijn moeder wil de lève-personne terugbrengen naar de apotheek en mijn vader wil zijn oude fauteuil terug. Als ik hem vertel dat we die hulpmiddelen nodig hebben omdat hij niet meer van de woonkamer naar de slaapkamer kan stappen, wil hij prompt het tegendeel bewijzen. En ... mirakel! Hij stapt. Tot halverwege de gang, met het looprek. Daar vangen we hem op in de rolstoel. Hij hijgt en huilt. We brengen hem naar bed en het duurt bijna een uur eer hij rustig wordt. Mijn moeder probeert hem te troosten. Hij zegt dat hij de grootste sukkelaar van de wereld is. Daarna verbetert hij zichzelf: "Ik voel me de grootste sukkelaar van de wereld". Hij verbaast me. Mijn moeder verbaast me ook als ze in ons bijzijn hem haar liefde verklaart. "Er zijn grotere sukkelaars dan gij", zegt ze, "mensen die niet eens graag gezien worden."
Tien minuten later huilt hij weer omdat hij denkt dat hij geen kus gekregen heeft van mijn moeder. "Ze heeft je wel een kus gegeven", zeg ik "ik stond erbij." Hij gelooft mij niet. Ik dring maar niet aan. Hij gelooft vanavond niets van wat ik hem allemaal vertel.
Tien minuten later huilt hij weer omdat hij denkt dat hij geen kus gekregen heeft van mijn moeder. "Ze heeft je wel een kus gegeven", zeg ik "ik stond erbij." Hij gelooft mij niet. Ik dring maar niet aan. Hij gelooft vanavond niets van wat ik hem allemaal vertel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten