Mijn moeder wou eerst niet mee vandaag. "Ik heb al genoeg rusthuizen gezien" zei ze. En ze wou mijn vader niet alleen laten met die personenlift en die nieuwe fauteuil en "maar" twee oppassen bij hem. Soms herinner ik er haar aan dat ik geen medisch diploma heb en de anderen wel. Maar ze vertrouwt niemand, ik moet overal bij zijn. En als ik niet kan, zal ze zelf wel helpen bij de "manipulaties" van mijn vader. Haar hulp bestaat er meestal uit om in de weg te staan. Schattig om te zien, soms.
Er was wat overredingskracht nodig om haar mee te krijgen en ik moet bekennen dat mijn argumenten minder lieflijk zijn dan een paar maanden geleden.
Maar ze ging toch mee en maar goed ook. We werden bijzonder professioneel ontvangen door de directrice zelf, die naar eigen zeggen uit het noorden kwam. Een frisse wind in het landschap van de maison de retraites, dat was te merken, en niet alleen aan haar accent. Ze stelde deskundig vragen en gaf juist die informatie die voor mijn moeder belangrijk was. Hoe een dag in het rusthuis eruitziet, hoe laat ze gewekt worden en hoe laat ze gaan slapen, wie het menu samenstelt en waar en wanneer er gegeten wordt. Wat voor personeel er allemaal rondloopt en welke extra diensten er zijn. Ze beantwoordde geduldig onze vragen. Of een barre (onrusthekken) aan het bed verplicht was, vroeg mijn moeder, die weer dacht aan het vermijden van lastige scènes met mijn vader. En of er 's nachts verzorging was, vroeg ik, licht getraumatiseerd door de verhalen over het rusthuis van Thuir.
Daarna gingen we naar de kamer kijken. Dat had ze blijkbaar als verrassing voor het laatste gehouden. Vlak daarvoor had ze het tarief vernoemd en hadden we even geslikt. Maar toen we de kamer zagen, waren we verkocht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten