De laatste dagen is mijn vader erg zwak. Hij kan niet meer
op zijn benen steunen en ik kan hem nog met moeite in mijn eentje verplaatsen.
Ik word er een beetje somber van. De organisatie van de thuiszorg zal opnieuw
aangepast moeten worden. Laat ik het maar dag per dag bekijken.
Jij zou een betere verpleegster zijn dan al die anderen,
zegt mijn vader. Ik heb de neiging om zijn woorden te relativeren en er zelfs
wat schamper over te doen. Heeft hij het over mij? Of heeft hij het over hen? Maar laat ik er nu maar gewoon blij mee zijn. Want
heb ik daar niet heel mijn leven op gewacht?
Na vijftig jaar wederzijdse frustratie krijgen we eindelijk
wat erkenning van elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten