Elk nadeel heeft zijn voordeel

Het troost me een beetje dat ook de verzorgers en de verplegers moeite krijgen om mijn vader in hun eentje te verplaatsen. Maar het is een magere troost. Het is nu uitkijken dat we altijd met twee zijn op cruciale momenten. En sommige cruciale momenten zijn nu eenmaal onvoorspelbaar. Toch wil ik twee keer per week blijven hardlopen. Het houdt me op de been.
Vanmorgen vertrok ik een beetje onzeker want mijn moeder had ook al een zwakke dag. Maar Sylvie duwde me zowat de deur uit. Ik deed mijn klassieke op- en neertour in omgekeerde richting. Aan het begin is er een riviertje over te steken. Ik verwachtte dat er na de regen nog steeds water door zou stromen en ik bewaarde de natte voeten voor op het einde. Toch wel vooruitziend van mij, vind ik.

Het lopen ging vlot want ik had allerlei dingen om over na te denken. Maar toen ik sneeuw zag op de toppen, was dat een sein om mijn aandacht bij het lopen en de weg te houden. Ik dacht toch nog even aan Sylvie en onze twee zorgenkindjes en ik begon wat harder te lopen. Ik begon bewust sneller te lopen en het ging zo verassend gemakkelijk dat ik nog een tandje bij stak. En zo deed ik mijn vier km heuvels in minder dan een half uur. Je zou van minder een hele dag goedgezind rondlopen.