Mijn moeders aandacht vangen is niet gemakkelijk. Soms geraak ik in een hele dag niet door het getob en het gestaar heen. Haar proberen te verleiden om iets te doen, samen tiramisu maken, een haakwerkje opzetten, het weekmenu opstellen, is zinloos. Als ze geen zin heeft, heeft ze geen zin. Het enige wat wel eens lukt, is haar aan de praat krijgen over vroeger. En met mijn verjaardag in zicht, vroeg ik haar vandaag of ze zich nog iets herinnert over mijn geboorte. Het antwoord was een teleurstellende neen. Wie haar naar het ziekenhuis gebracht heeft, weet ze niet meer. De geboorte van Elisabeth, dat wist ze nog wel. De dokter had gezegd dat dat het mooiste kind was dat hij ooit op de wereld had gezet. En van Anneke, dat wist ze ook nog goed. Zo'n raar kindje, het leek op Scaar Corrijn. Mijn vraag ging verloren in straffe verhalen over mijn zussen en ik bleef letterlijk verweesd achter. Ik moet nochtans een kind van mijn ouders zijn want ik heb van allebei een aantal ergerlijkheden geërfd. Vast ook een paar goede dingen, maar daar moet ik nog eens over denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten