Op de tenen lopen

Als mijn taak hier ooit volbracht is, denk ik erover om een ervaringsbewijs aan te vragen. Ik heb hier al zoveel geleerd, dingen die ik in mijn gewone leven nooit gedaan heb. Koken voor mensen zonder tanden, is er een van. Mij geruisloos door het huis bewegen, is een ander. Ik word er zo goed in, ik voel me soms net een indiaan. In het begin dacht ik dat het niet belangrijk was. Ze horen toch slecht, dacht ik. Maar al gauw bleek dat het geen eenvoudige hardhorigheid is. Mijn ouders horen allebei zeer selectief. Mijn vader hoort alleen rechts. Ik hoef niet te roepen, als ik luid en duidelijk, en dicht bij zijn oorschelp praat, verstaat hij mij meestal van de eerste keer. Alleen doet hij niet altijd de moeite om zijn koptelefoon af te nemen, en dan gaat het mis. Vreemd genoeg, hoort mijn vader wel andere geluiden. Als ik in de keuken een eitje sta te kloppen, roept hij dat er aan de deur geklopt wordt. Mijn moeder hoort dat niet en valt dan uit de lucht. Als ik dan niet meteen ingrijp en ga uitleggen wat ik aan het doen ben, slaat de verwarring toe. Want mijn moeder weet niet waarover mijn vader het heeft en mijn vader wordt ongeduldig als mijn moeder hem niet verstaat. Dit soort brandjes blussen is ook al een vaardigheid op zich.
Mijn moeder is soms 100% doof, vooral als ik haar probeer uit te leggen hoe onverstandig en ongezond sommige van haar gewoonten zijn. En ook als mijn vader in bed nog een verhaaltje wil vertellen. Verder is het wat onduidelijk of ze links of rechts beter hoort. Want sommige dingen verstaat ze wel. Als ik laat vallen dat ik even weg moet, is ze meteen gealarmeerd.
Het is hier op de tenen lopen. Overdag vooral figuurlijk. Tijdens de siësta en na acht uur 's avonds letterlijk. Maar dat vind ik niet erg. Die paar uurtjes stilte zijn zalig.

Elk met hun eigen muziekje