Vaderfluisteraar

Een geheugen is iets vreemds. Mijn vader herinnert zich de gekste dingen van lang en minder lang geleden. Plots denkt hij aan vier flessen wijn die "iemand" meegenomen heeft en die nooit werden teruggebracht. Hij weet nog dat het twee dure flessen waren en twee flessen Terassous. Hij vraagt aan ons  wie die flessen meegenomen heeft en wordt boos als we dat niet weten. Soms gaat hij heel ver in de tijd terug en "kamt hij heel Zandbergen uit", zegt mijn moeder. Zandbergen is het dorp waar hij geboren en getogen is. Hij weet nog alle namen van de buren en op welk nummer ze woonden. En van sommigen kent hij een beetje geschiedenis. Maar hoe het met hen afgelopen is en of ze nog in leven zijn, dat weten wij ook niet. Tot zijn boze teleurstelling.
Tegen de avond probeert hij gewoonlijk de namen van zijn zeven dochters op te noemen, maar het lukt hem niet. En als mijn moeder even naar de wc is, vraagt hij aan mij met wie hij nu getrouwd is. Ik probeer me zijn frustratie voor te stellen. Het moet akelig zijn om te beseffen dat je de pedalen verliest.
Nu hij zo oud is, kan ik hem zijn boosheid vergeven. Het kost mij geen moeite om vriendelijk en geduldig te blijven. Alleen is het soms zoeken naar antwoorden op zijn vragen. Antwoorden die hem niet onrustig maken, antwoorden die het rusteloze zoeken van zijn brein even kunnen stoppen.
Maar het gekste is toch het kortetermijngeheugen dat blijkbaar gewoon niet meer werkt. Als ik de rolstoel haal, vraagt hij: "Wat is dat? Is dat voor mij?" En nadat ik het heb uitgelegd, vraagt hij wat hij nu moet doen. Ik help je rechtstaan en dan ga je daarin zitten, zeg ik dan voor de vijfhonderdste keer. Ook het onrusthekken aan zijn bed is nog elke dag nieuw. Telkens weer moet ik uitleggen waar het oude echtelijk bed naartoe is, en waarom we die "handige" ziekenhuisbedden nu hebben. En omdat hij mij na de siësta weer niet geloofde, liet ik het hem uitproberen. Het was hard. Ik moest hem zelf laten ondervinden dat hij op eigen kracht niet uit bed kon en dat hij riskeerde te vallen en zich te bezeren. Hij begreep het en accepteerde het hekken. Voor even toch. Vannacht slaat de paniek misschien weer toe. Hopelijk vind ik er nog wat op. Ik ben een vaderfluisteraar, denk ik soms.