Wisselende stemmingen

Als ik er goed over nadenk, ken ik geen mensen die altijd hetzelfde humeur hebben. En van de mensen bij wie het zo lijkt, denk ik dat ze de schijn ophouden. Of anders geldt: soort zoekt soort, en kom ik niet in aanraking met altijd goedgezinde mensen. Maar eigenlijk denk ik dat ze niet bestaan of anders zwaar in de minderheid zijn.
In mijn familie heeft iedereen wisselende stemmingen. Iedereen. De ene wat meer dan de andere en bij sommigen is het extreem. Ik heb er zelf ook mijn hele leven last van gehad. Als ik me goed en energiek voel, denk ik dat dat voor altijd is. En als ik aan de grond zit, denk ik dat ook. Van Ton heb ik geleerd dat het voorbijgaand is, het ene zowel als het andere. Hij kon het weten, want hij zag het van dichtbij gebeuren. En nu ik aan Ton denk: hij was misschien zo'n uitzondering die altijd content was.
Bij mij is het met de jaren wel verbeterd. Wakker leven en aandacht geven, heeft mij de laatste tijd geholpen. Ik merk dat ik minder onderhevig ben aan de weersomstandigheden. Het heeft hier tien dagen geregend en heb ik daar ooit over geklaagd? Maar vandaag scheen de zon en ondanks de zon voelde ik me rot. Ik botste met bijna iedereen en het deed zeer. Mijn looptochtje ging slecht. Verpleger Georges deed de deur van de badkamer open, toen ik net in de douche wou stappen. De appelmoes was waterachtig en de boudin was te plat. De dokter lachte mij uit omdat ik bezwaren heb tegen een verslavende pijnstiller. En in de Auchan was het tergend langzaam aanschuiven aan de kassa.
Mijn gezicht moet op onweer hebben gestaan want verpleegster Deborah merkte fijntjes op dat het hoog tijd is dat ik eens ga herbronnen, ginder in A. Herbronnen, grrrr.