Eliza Doolittle

Vanavond hebben we samen naar My Fair Lady gekeken. Lekker ouderwets op video. De kleuren waren flets maar de dialogen en de muziek waren nog steeds zeer te genieten. Mijn vader vroeg drie keer of we die film al ooit helemaal hebben uitgezien. Ja, zei ik, weet je nog, in de cinéma in Aalst ... Hij wist het niet meer. Het is ook zowat 45 jaar geleden. In de tijd dat er nog gerookt werd in de cinémazalen. Achteraf mochten we de langspeelplaat kopen. Ik kan nog steeds alle liedjes meezingen.
Ondanks dat hij er bijna niets van kon zien, genoot mijn vader zodanig dat hij zijn koptelefoon niet wou afzetten om naar de wc te gaan. Ook mijn moeder, die zich het eerste kwartier slapende hield, ging wat rechter zitten. Net toen Audrey Hepburn in haar prachtige baljurk van de trap schreed, kwam verpleger Georges binnen. Zeer tot ongenoegen van mijn vader. Na het avondtoilet mocht hij in pyjama nog wat verder kijken. Of we die film al ooit helemaal  hebben uitgezien, vroeg hij weer. Ik antwoordde wat minder uitgebreid want ik was min of meer groggy. Er was erg veel til- en hefwerk vandaag. Mijn lichaam voelde zoals dat van een bouwvakker op het einde van een werkdag. Zelfs een beeldschone miss Doolittle kon daar niets aan verhelpen. Al zal ik straks in bed toch nog wat liggen zingen van I could have danced all night ...