Demona

Mijn moeder noemt haar Demona, maar ze heet Deborah. Nochtans heeft Deborah helemaal niets demonisch. Integendeel, ze is een engel. Een volumineuze engel. De eerste dagen dat ze hier over de vloer kwam, konden mijn ouders maar niet geloven dat iemand die zoveel plaats inneemt, een verpleegster kan zijn. Maar intussen heeft vooral mijn vader de voordelen van Deborah ontdekt. Ze is groot en sterk en ze trekt mijn vader uit zijn fauteuil terwijl ze uitroept: Dans mes bras, jeunhomme! Vervolgens valt hij tegen haar aan, zijn hoofd in haar boezem. Zie je wel, niet bang zijn, zegt ze, als je valt, val je zacht. Mijn vader lacht schaapachtig en antwoordt dat hij haar niet kan zien. Imaginez-vous un grand cercle avec des yeux, zegt ze dan.
Ze heeft zo'n mooi gezichtje, zegt mijn moeder elke keer. Dat zegt ze uit compassie, denk ik, met Debora's brede heupen. Maar het is waar, ze heeft mooie ogen. Ik heb ook al een boontje voor haar.