Als ik 's avonds niet aan mijn blog zit te sleutelen, kijk ik af en toe naar de Franse tv. Belgische of Nederlandse posten zijn hier nog steeds niet verkrijgbaar. Zelfs niet met de satelliet die hier op het dak staat. Of anders moet ik de handleiding eens gaan lezen. En tussen alle gedubde rommel valt wel eens een echte Franse film. César en Rosalie, onlangs, met Romy Schneider, Yves Montand, Sami Frey en een piepjonge Isabelle Hupert. Een beetje traag, -we zijn tegenwoordig sneller gewoon- maar best te genieten. De film is tekenend voor de jaren 70. Romy Schneider speelt een wel erg geëmancipeerde vrouw die niet kan kiezen tussen twee mannen. Maar ze laat zich wel voortdurend om ijsblokjes en omeletten sturen door die mannen. De emancipatie van de vrouw zat blijkbaar nog niet op alle niveaus goed.
In mijn ouderlijk gezin is die emancipatie trouwens nooit doorgedrongen. Mijn moeder werd altijd om van alles gestuurd. De tafel dekken was niet haar sterkste kant en alles wat ontbrak (zout! een mes!), moest zij als een hondje aanbrengen. Dat doet ze nog altijd. Ik erger mij er nu minder aan. Mijn vader zit in een rolstoel en kan zelf niet naar de keuken en mijn moeder kan een beetje beweging gebruiken.
In mijn ouderlijk gezin is die emancipatie trouwens nooit doorgedrongen. Mijn moeder werd altijd om van alles gestuurd. De tafel dekken was niet haar sterkste kant en alles wat ontbrak (zout! een mes!), moest zij als een hondje aanbrengen. Dat doet ze nog altijd. Ik erger mij er nu minder aan. Mijn vader zit in een rolstoel en kan zelf niet naar de keuken en mijn moeder kan een beetje beweging gebruiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten