Soms denk ik dat mijn ouders en ik op twee verschillende snelheden leven. Maar het is ingewikkelder dan dat. Voor mij gaat de tijd snel. Te snel soms. Een dag is zo om. 's Avonds zit ik uitgeteld naar mijn blog te staren en me af te vragen of ik wel iets interessants te vertellen heb. Ik heb niet de helft van mijn plannen uitgevoerd, ben niet uit het huis geweest behalve om brood te kopen en het vuilnis buiten te zetten, ik heb geen mooie foto's gemaakt en geen interessante mensen ontmoet. Mijn hele dag was gevuld met eten op tafel zetten, afruimen, was ophangen, schildpadden en poezen eten geven, mijn vader heen en weer rijden tussen bed, tafel en fauteuil en de kleine maar dringende commando's van mijn moeder uitvoeren. Ik heb één nieuw recept uitgeprobeerd, in zeven haasten dan, zodat het resultaat geen blogpost en geen foto waard is. Niet erg mindful en duidelijk voor verbetering vatbaar.
In mijn ogen leven mijn ouders traag. Mijn moeder sloft door de kamers, mijn vader beweegt zijn handen soms in slowmotion. Ze praten traag, ze eten traag, ze laten zich drentelend aan- en uitkleden. En toch gaat de tijd voor hen ook snel. Mijn vader vraagt twintig keer per dag hoe laat het is en hij is elke keer even verbaasd dat het "al zo laat" is. Dat de zomer al voorbij is, is ook al zo vreemd, want hij heeft er niets van gemerkt, van de zomer. Dat nonkel Sooi al lang dood is, en nonkel Michel nog langer, kan hij bijna niet geloven. En ook niet dat al zijn kinderen het huis uit zijn en al, nog niet, of niet meer getrouwd zijn. Mijn vader valt de hele dag van de ene verbazing in de andere.
Voor mijn moeder duren de dagen wat langer, denk ik. Ze zit vaak voor zich uit te staren en zelfs als ze in de richting van de tv kijkt, lijkt ze niet echt te kijken, maar te tobben. Voor haar kan de avond niet snel genoeg vallen. Als ze maar mag gaan slapen, weg zijn. Toch gaat ook voor haar de tijd te snel. Ze ziet de dag dat ze haar huis zal moeten verlaten met angst tegemoet. Ik kan haar niet helpen om nog wat te genieten van wat er nog is. Er is voor haar geen genieten meer aan. Het doet pijn om haar zo te zien.
In mijn ogen leven mijn ouders traag. Mijn moeder sloft door de kamers, mijn vader beweegt zijn handen soms in slowmotion. Ze praten traag, ze eten traag, ze laten zich drentelend aan- en uitkleden. En toch gaat de tijd voor hen ook snel. Mijn vader vraagt twintig keer per dag hoe laat het is en hij is elke keer even verbaasd dat het "al zo laat" is. Dat de zomer al voorbij is, is ook al zo vreemd, want hij heeft er niets van gemerkt, van de zomer. Dat nonkel Sooi al lang dood is, en nonkel Michel nog langer, kan hij bijna niet geloven. En ook niet dat al zijn kinderen het huis uit zijn en al, nog niet, of niet meer getrouwd zijn. Mijn vader valt de hele dag van de ene verbazing in de andere.
Voor mijn moeder duren de dagen wat langer, denk ik. Ze zit vaak voor zich uit te staren en zelfs als ze in de richting van de tv kijkt, lijkt ze niet echt te kijken, maar te tobben. Voor haar kan de avond niet snel genoeg vallen. Als ze maar mag gaan slapen, weg zijn. Toch gaat ook voor haar de tijd te snel. Ze ziet de dag dat ze haar huis zal moeten verlaten met angst tegemoet. Ik kan haar niet helpen om nog wat te genieten van wat er nog is. Er is voor haar geen genieten meer aan. Het doet pijn om haar zo te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten