D'un air à la fois satisfait et mécontent, ou à la fois sérieux et en plaisantant. (Gevonden op Expressio, les expressions françaises décortiquées)
Dominique, een dame die aan de achterkant van ons huis in een studio woont en af en toe de wacht houdt, had het met deze uitdrukking over het weer. Het weer is maar zozo. Het regent al een dag of vier en vandaag weet het weer niet goed wat het wil. Af en toe een flauw streepje zon, dan weer een buitje. Ik riskeerde toch maar een korte wandeling en kwam met natte voeten thuis. Maar thuis hing ook een bui.
Blijkbaar had mijn vader ruzie gemaakt met verpleegster Véronique. De verpleegster, een dropje van veertig kilo, die een man van bijna tachtig kilo in haar eentje in de rolstoel krijgt, was kwaad opgestapt. Mijn moeder was er het hart van in. Sylvie, de verzorgster, was er bij geweest, maar die weigerde elke commentaar. Ik moest het maar met Véronique bespreken. Ik probeerde van mijn vader te weten te komen wat er was gebeurd, maar hij was het al vergeten. Ik gaf hem een totaal nutteloze preek over hoe goed hij wel verzorgd wordt en hoe iedereen zijn best doet en hij viel in slaap. Nadat ik hem in bed had geholpen voor de siësta, trof ik mijn moeder zielig huilend aan bij een leeg glas wijn. Met enige moeite kreeg ik het er uit. "Ze gaan hem nooit willen houden in dat rusthuis", snikte ze. "Ach moeke, ze zijn dat daar gewoon", zei ik en ik somde alle lastige oude mensen op die ik ooit heb gekend en die ik nog ken. Van eentje gaf ze toe dat die vast nog erger was. Missie gelukt, moeke getroost.
Dominique, een dame die aan de achterkant van ons huis in een studio woont en af en toe de wacht houdt, had het met deze uitdrukking over het weer. Het weer is maar zozo. Het regent al een dag of vier en vandaag weet het weer niet goed wat het wil. Af en toe een flauw streepje zon, dan weer een buitje. Ik riskeerde toch maar een korte wandeling en kwam met natte voeten thuis. Maar thuis hing ook een bui.
Blijkbaar had mijn vader ruzie gemaakt met verpleegster Véronique. De verpleegster, een dropje van veertig kilo, die een man van bijna tachtig kilo in haar eentje in de rolstoel krijgt, was kwaad opgestapt. Mijn moeder was er het hart van in. Sylvie, de verzorgster, was er bij geweest, maar die weigerde elke commentaar. Ik moest het maar met Véronique bespreken. Ik probeerde van mijn vader te weten te komen wat er was gebeurd, maar hij was het al vergeten. Ik gaf hem een totaal nutteloze preek over hoe goed hij wel verzorgd wordt en hoe iedereen zijn best doet en hij viel in slaap. Nadat ik hem in bed had geholpen voor de siësta, trof ik mijn moeder zielig huilend aan bij een leeg glas wijn. Met enige moeite kreeg ik het er uit. "Ze gaan hem nooit willen houden in dat rusthuis", snikte ze. "Ach moeke, ze zijn dat daar gewoon", zei ik en ik somde alle lastige oude mensen op die ik ooit heb gekend en die ik nog ken. Van eentje gaf ze toe dat die vast nog erger was. Missie gelukt, moeke getroost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten