Baignade

Vandaag heb ik voor het laatst gezwommen. Het water wordt te koud.

De mooie mas die mijn ouders ooit kochten, ruilden ze 18 jaar geleden in voor een bungalow in Fourques. Mijn vader herstelde moeizaam van een hartaanval en een beroerte, de mas was te ver van de bewoonde wereld, en mijn moeder werd bang.

Toen ze het nieuws doorbelde, kon de mededeling dat er een zwembad in de tuin was, mij amper troosten. Wat heb je aan een zwembad als je een echte rivier in je achtertuin kunt hebben?

Het was een degelijk huis met een grote tuin en een degelijk zwembad. Mijn vader sprong er graag met veel vertoon in. De kinderen en de kleinkinderen hadden plezier en ik ook. Mijn moeder durfde niet.

Maar zelfs een degelijk huis verslijt en samen met haar bewoners takelt het langzaam af. De tuin verwildert. Het zwembad kreunt. Het lekt, de installatie hapert en het is vechten tegen de algen omdat het water te vaak moet worden aangevuld met grondwater.

Ik heb mijn best gedaan om het water helder te houden met een schepnet en een bodemzuiger en door tegen mijn zin af en toe chloortabletten in de filters te leggen. Het moest, want tot nu was mijn dagelijkse zwemkwartiertje mijn enige echte verfrissing. Al ging het toe-eigenen van die zwempartij niet altijd vanzelf. Vaak stond ik nog maar net tot aan de knieën in het water en moest ik er alweer uit omdat mijn vader het aan-uitknopje van zijn scheerapparaat niet vond of omdat hij naar de wc moest.

Vandaag heb ik geprobeerd om mijn laatste aller-retour heel aandachtig te zwemmen. En ik kon het niet laten om het water te bedanken.