Mijn ouders kunnen elk op hun eigen manier heel vertederend zijn. Maar ze hebben ook nukken, ze kunnen koppig zijn, soms uren mokken en af en toe liggen ze gewoonweg dwars. Ik geraak meer en meer geïntrigeerd door dat gedrag, dat ergens op het gedrag van kinderen lijkt, maar toch anders is. Ik zie sporen van karaktereigenschappen en zelfs familietrekjes die ik van vroeger ken en van andere familieleden, grootouders, nonkels en tantes. Sommige van die trekken zijn afgezwakt en andere juist versterkt of manifesteren zich in afwijkende versies. Ik kijk naar hen en ik kijk naar mezelf. Zij zijn geëvolueerd, maar ik ook. Negatieve opmerkingen of kwade reacties raken mij minder. Ik ontvang ze en leg ze opzij. En met lieve woorden of dankbetuigingen doe ik hetzelfde. Het zijn uitdrukkingen van het moment, niet meer of niet minder. Het zijn geen bewijzen van liefde of onliefde.
Oude mensen hoeven niet meer opgevoed te worden. Oude mensen hebben recht op comfort en op de dingen die ze graag hebben. Oude mensen hoeven hun bord niet leeg te eten en mogen slapen zolang ze willen. Het is aan de ander om de eigen grenzen te bewaken maar ook niet meer dan dat. Elke dag kan de laatste zijn, waarom zouden we hen dan "in 's hemelsnaam" nog moet opvoeden?
Het zijn kinderen, zegt de verzorgster, en ze schudt vertederd haar hoofd. Ze aait over hun hoofden en ze maakt onnozele grapjes. Allemaal goedbedoeld, maar ik ben het niet met haar eens. Zij meent dat we hen moeten voorbereiden op het rusthuis, door meer structuur aan te brengen. Ze vindt ook dat ik over het rusthuis moet zwijgen, tot het zover is.
Ik wil eerlijk zijn met hen, antwoord ik ferm. En wat ik nog niet gezegd heb, maar wat nog wel komt: Het zijn geen kinderen. Oude mensen zijn geen kinderen. Kinderen moeten nog opgevoed worden tot sociaal aanvaardbaar gedrag.
 |
| Moeke skypet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten