Aankomen is fijn, weggaan is lastig. Zo moet het ook bij
zeelui zijn, of bij andere mensen die vaak voor langere tijd van huis zijn.
Met elk uur kwam het moment van afscheid dichterbij en
hoewel ik heel erg mijn best deed om er niet aan te denken, hing het als een
grijze wolk boven mijn hoofd in het nochtans zonnige A.
Daar heb je het weer: een onprettig maar moeilijk te
omschrijven gevoel. Ik wilde zo graag blij zijn en genieten van A en van Els,
maar mijn mondhoeken trokken voortdurend naar beneden. Ik liep wezenloos rond
in A, zoals een kind in een veel te grote speelgoedwinkel. Ik vroeg me af wat
me zo te neer drukte en het was niet zozeer het vooruitzicht om weer naar
Fourques te gaan. Het was eerder het gevoel om maar half thuis te zijn. Mijn
koffer stond al klaar om weer gepakt te worden. Ik was in A maar ik mocht geen
wortel schieten. We gingen naar de zoo en ik had nog meer medelijden met de
pinguïns dan gewoonlijk. We gingen naar het station en ik huilde tranen met
tuiten.
Tussen A en B bleven de tranen komen. Het onprettige gevoel
had zich vermenigvuldigd. Ik kon me plots niet meer herinneren wanneer en waarom
ik ooit beslist had om maanden weg te gaan uit A, om Els alleen thuis te laten
en mijn werk op pauze te zetten. Ik had het gevoel dat ik mijn eigen trein van
de rails had genomen en in een mistig weiland had geplaatst.
In Lille was ik al wat rustiger. In Lyon was het over. De
paniek toch. In Nîmes voelde ik me in niemandsland. Ook dat is een onprettig
gevoel.
Ik word wakker in Fourques. Het is 31 oktober. Een datum met
verschillende lagen herinneringen. Straks toch even naar de Canigou, kijken of
er sneeuw op ligt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten