Mijn vader haat het en ik begrijp het. Het woord alleen al! Wij noemen het de barre. Het is een opklapbare stang die moet verhinderen dat hij uit bed valt. Officieel is het dus een onrusthekken. Het doet me eerder denken aan voetbalwedstrijden op het Kiel dan aan oude mensen die soms vergeten dat ze niet goed meer te been zijn en dan dingen proberen die ze niet meer kunnen. Mijn vader vergeet bovendien elke keer weer dat de barre er is en verbaast zich meerdere keren per dag over dat ding dat hem belet om uit bed te komen. Het begint 's ochtends bij het wakker worden, het gebeurt opnieuw bij de siësta en nog een keertje bij het slapengaan. Soms doet hij een tussendoorslaapje in bed en dan heb je het ook: altijd dezelfde vragen. Wat is dat? Hoe gaat dat open? Waarom moet dat? Doe dat weg! Ik heb al verschillende methoden uitgeprobeerd om hem ervan te overtuigen dat de barre nut heeft, maar niets helpt. Chantage -als die barre er niet is kan ik niet slapen omdat ik bang ben dat je uit bed valt- helpt niet en dreigen - als je uit bed valt, moet je naar het ziekenhuis- nog minder. Negen van de tien keer lukt het zo: ik zeg dat ik weet dat hij dat niet graag heeft en begin meteen over wat anders. Ondertussen kuch ik of verschuif ik het nachttafeltje en laat de barre zo zacht mogelijk in de onrust-stand klikken. De tiende keer laat ik de barre maar waar ze is. Een halfuurtje later sluip ik de kamer in en trek ik ze stiekem omhoog. Ik weet het, het is bedrog. Maar voor zijn bestwil, toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten