Mijn zoektocht naar een rusthuis brengt me overal. Gisteren was ik in Pézilla La Rivière. De naam alleen al! Het dorp ziet er welvarend uit, met een renaissance-achtige mairie, en het ligt in een uitgestrekt vlak gebied, omgeven door verschillende bergketens. Het rusthuis was nog spiksplinternieuw en waarschijnlijk technisch goed uitgerust maar het voelde koel en onpersoonlijk aan en het onthaal was navenant. Op de terugweg kreeg ik maar moeizaam enige commentaar uit mijn moeder. Maar toen ze thuiskwam vatte ze haar verslag aan mijn vader in één woord samen: een kazerne. Daarmee was alles gezegd en kon ik een streep zetten door nummer twee op mijn lijstje. Nummer één, Saint Eugénie, is nog niet doorstreept maar kreeg wel al een groot vraagteken.
Vandaag ging ik dan op vooronderzoek naar Sorède, een wat toeristisch dorpje in Les Albères. Wat me hoop gaf was het adres: 6, Vallée Heureuse. En wat me ook intrigeerde was het gerucht dat er een microklimaat heerst. Stel je voor, het mooiste van het mooiste weer in Zuid-Frankrijk. Echte bewijzen van dat microklimaat zag ik niet, maar wel iets meer bloemen dan in de rest van de streek. Het maison de retraite viel op het eerste zicht best mee. Nu nog afwachten wat mijn moeder ervan vindt. Wordt vervolgd.
Vlakbij, en eveneens in de Vallée Heureuse is een schildpaddenreservaat. Ik wou er nog even heen, maar de schildpadden waren al naar bed. Ook al vroegslapers. Dan maar een glaasje muscat in een café op het dorpsplein. Het smaakte, maar het maakte me een beetje sentimenteel. Ik dacht aan de dag dat ik hen misschien moet wegbrengen. En ik kreeg zin in nog veel meer muscat.
Vandaag ging ik dan op vooronderzoek naar Sorède, een wat toeristisch dorpje in Les Albères. Wat me hoop gaf was het adres: 6, Vallée Heureuse. En wat me ook intrigeerde was het gerucht dat er een microklimaat heerst. Stel je voor, het mooiste van het mooiste weer in Zuid-Frankrijk. Echte bewijzen van dat microklimaat zag ik niet, maar wel iets meer bloemen dan in de rest van de streek. Het maison de retraite viel op het eerste zicht best mee. Nu nog afwachten wat mijn moeder ervan vindt. Wordt vervolgd.
Vlakbij, en eveneens in de Vallée Heureuse is een schildpaddenreservaat. Ik wou er nog even heen, maar de schildpadden waren al naar bed. Ook al vroegslapers. Dan maar een glaasje muscat in een café op het dorpsplein. Het smaakte, maar het maakte me een beetje sentimenteel. Ik dacht aan de dag dat ik hen misschien moet wegbrengen. En ik kreeg zin in nog veel meer muscat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten