Vanmorgen nam ik om kwart voor negen de bus in Fourques.
Drie kwartier door de Rousillon, met bijna overal zicht op de Canigou. Een
feest om de dag te beginnen. Voor maar één euro.
Hoewel ik gehaast ben en zo snel mogelijk bij Els in A wil
zijn, neem ik in Perpignan de trein. Vliegen is voor mij een straf. Niet dat ik
vliegangst heb, ik ben gewoon vliegmoe. Ik hou niet van vlieghavens, vooral
niet van wachtzalen. Ik heb een hekel aan wachten, aanschuiven en het gedrum
bij het in- en uitstappen.
Als ik betaalbare reiskaartjes vind, neem ik de trein.
Gewoon gaan zitten en zeven uur zalig lezen, schrijven, zelfgemaakt
lunchpakketje (stokbrood met tomaat en
olijfolie, pain de muscat en druiven) opeten, door het raam kijken, beetje
dutten, beetje haken of breien. Een dagje trein is zo om.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten