Pijn, onrust en verveling

In augustus werd mijn moeder 83. Een waarzegster heeft haar ooit voorspeld dat ze 82 zou worden en dat is uitgekomen. Ze is 82 geworden en daarna zelfs 83. Ze heeft een zwakke gezondheid maar een sterk lichaam. Want dat heeft al heel wat doorstaan: zes zwangerschappen, waarvan een tweeling, een zware rugoperatie, een verkeersongeval en een aantal lelijke valpartijen. De laatste jaren kreeg ze erg veel geneesmiddelen voorgeschreven, die ze tot voor kort innam met wijn. Ze geneest opvallend snel van kwetsuren en ze is hersteld van een toestand waarvan we allemaal dachten dat het onomkeerbaar was.
Ze is af en toe verstrooid en ze beweegt zich wat stijf. Ze ligt heel graag in bed en op de bank. Heel af en toe is ze wat vinniger. Ze beweegt zich in haar huis. Ze ruimt laden en kastplanken op en ze kijkt graag in de koelkast. Wat me verdrietig en zelfs een beetje wanhopig maakt is dat ze nooit lacht. Hoe ik me ook uitsloof om lekkere hapjes te maken, ze lijkt er nooit van te genieten. Ze zit vaak voor zich uit te staren of is in duidelijk ernstige gedachten verzonken. Het nieuws over de dood van Tony Corsari deed haar even opleven, maar de volgende dag zonk ze weer in de lethargie. De dood van Kadafi houdt haar niet wakker.
Ze heeft pijn en ongemakken en dat zijn de enige dingen die haar bezighouden. Ze wil verlossing van die kwalen, maar die is er niet. Haar gedachten lijken te draaien rond geneesmiddelen en dokters en specialisten.
Haar enige afleiding is mijn vader, die te pas en te onpas haar aandacht vraagt en ongeduldig wordt als ze hem niet verstaat.

Voor mij lijkt het alsof ze een constant verlangen heeft om "weg" te zijn. En dat ik er niet in slaag haar aandacht te vangen of haar op te monteren, frustreert me soms hevig. Op mijn beurt krijg ik dan zin om "weg" te zijn. Maar ik ben hier. "Waar je ook gaat, daar ben je" is de titel van een boek van Jon Kabat-Zinn. Ik ben hier, bij mijn moeder. En misschien volstaat dat.