Vroeger dacht ik dat er hier in de streek helemaal heen rust- en verzorgingshuizen waren. Een paar jaar geleden begonnen we wat rond te kijken en ja hoor, hier en daar toch een rusthuis. En nu ik echt op zoek ben, blijkt er in elk dorp wel minstens één. Alleen zitten ze allemaal vol. Hoe mooier en moderner, hoe langer de wachtlijst. Vandaag bezocht ik Thuir, Toulouges en Pézilla la Rivière. Nog op mijn lijstje: Cabestany, St Cyprien, Ille-sur-Tet. Al veroverd: St Eugenie in Le Soler. Dat laatste is een kasteel dat ooit door Napoleon (de derde) voor Eugenie zou gebouwd zijn. Ze heeft er nooit gewoond en ze zal wel geweten hebben waarom. Want achter de mooie gevel heerst dezelfde treurigheid als overal.
Elke keer weer denk ik: nooit van mijn leven. Niet met mij. Ik zal wel voorzieningen treffen. Maar je weet natuurlijk nooit wat er nog allemaal in de weg komt te zitten. Toch neem ik me voor om een paar scenario's uit te werken ...
Maar ondertussen moet ik er toch de beste uitkiezen voor mijn ouders, die blijkbaar nooit hadden gedacht dat ze gewoon oud zouden worden.
Elke keer weer denk ik: nooit van mijn leven. Niet met mij. Ik zal wel voorzieningen treffen. Maar je weet natuurlijk nooit wat er nog allemaal in de weg komt te zitten. Toch neem ik me voor om een paar scenario's uit te werken ...
Maar ondertussen moet ik er toch de beste uitkiezen voor mijn ouders, die blijkbaar nooit hadden gedacht dat ze gewoon oud zouden worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten