Toen ik een kind was, ging ik vaak logeren bij mijn grootouders van moederskant. Ze woonden in een prachtig huis en hadden een grote tuin. Mijn grootmoeder kookte verrukkelijk en mijn grootvader was een soort aartsengel. Toch ging ik er vaak tegen mijn zin heen. Half tegen mijn zin, want het was elke keer afvragen of al die heerlijkheid wel opwoog tegen het norse karakter van mijn grootmoeder.
Vele jaren later kochten mijn ouders een "mas" in het dorpje Montauriol. Het was een mooi huis in natuursteen, met een ruime keuken en twee grote haarden. Het lag in de heuvels aan de voet van de Pyreneeën en het rook er altijd naar tijm, rozemarijn en munt. Maar elke keer als ik er op vakantie ging ervoer ik hetzelfde dilemma. Woog al dat heerlijks op tegen het de aanwezigheid van mijn onverdraagzame vader? Zou ik wel kunnen genieten als hij telkens weer roet in het eten strooide?
Het leek wel of alle mooie dingen een keerzijde hadden. Niet alleen een doffe, maar zelfs een echt lelijke en pijnlijke kant.
De laatste jaren ben ik anders beginnen kijken. Ik neem de dofheid, de pijn en de lelijkheid voor wat ze is. Ik kan daar toch niets aan veranderen. En ik kijk wat voor moois en goeds er meekomt.
Met dank aan Ton, die me geleerd heeft om niet meer te klagen.
Vele jaren later kochten mijn ouders een "mas" in het dorpje Montauriol. Het was een mooi huis in natuursteen, met een ruime keuken en twee grote haarden. Het lag in de heuvels aan de voet van de Pyreneeën en het rook er altijd naar tijm, rozemarijn en munt. Maar elke keer als ik er op vakantie ging ervoer ik hetzelfde dilemma. Woog al dat heerlijks op tegen het de aanwezigheid van mijn onverdraagzame vader? Zou ik wel kunnen genieten als hij telkens weer roet in het eten strooide?
Het leek wel of alle mooie dingen een keerzijde hadden. Niet alleen een doffe, maar zelfs een echt lelijke en pijnlijke kant.
De laatste jaren ben ik anders beginnen kijken. Ik neem de dofheid, de pijn en de lelijkheid voor wat ze is. Ik kan daar toch niets aan veranderen. En ik kijk wat voor moois en goeds er meekomt.
Met dank aan Ton, die me geleerd heeft om niet meer te klagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten