Klimmen en dalen

Hardlopen is voor mij nog altijd hard werken en afzien. Ik heb nooit een vanzelfsprekende conditie gehad, daarom moet ik haar zorgvuldig op peil houden want elke onderbreking eist een moeizame heropbouw. In A loop ik rondjes in het stadspark, maar hier is het andere koek. Voorlopig werk ik aan een parcours van amper 4 kilometer want het is de eerste helft klimmen en de tweede helft dalen met kleine klimmetjes tussenin. Het leuke eraan is dat het een mooie lus is, die ik in minder dan drie kwartier kan lopen, zodat ik niet te lang hoef weg te blijven.
Vandaag heb ik er zo eentje gedaan. Het klimmen doe ik in kleine pasjes en heel rustig zodat ik niet halfdood op de top aankom. Onderweg leid ik de aandacht van mijn eigen gehijg af door rond te kijken en van het landschap te genieten. Bij het dalen, maak ik grote passen en houd ik wat in om niet te pletter te storten. Met de zon in mijn rug loop ik dan achter mijn heerlijk lange schaduw aan en het is in dat stuk dat de inspiratie komt.
Zo bedacht ik dat mijn verblijf hier een beetje verloopt zoals een duurloop. Je vertrekt met veel moed, maar algauw komen de pijntjes en de tegenwringende benen. Je begint je af te vragen: Kan ik het geplande stuk wel uitlopen? Zou ik niet beter wat inkorten? Je begint jezelf moed in te spreken en ondertussen vorderen de kilometers onder je voeten. En voor je het weet komt het einde in zicht. Je loopt uit, strecht wat en dan lekker onder de douche.
Zo gaat het hier ook. Tegenwoordig zit ik in de fase van het moed inspreken. En ondertussen probeer ik van het landschap te genieten.